Ελλάδα – Ισραήλ ισχυρή Συμμαχία και επιστροφή στο «εθνικό» αμυντικό δόγμα των ΗΠΑ
Του Νεοκλή Θεοδωρόπουλου
Η ελληνική και διεθνής κοινή γνώμη ξαφνιάστηκε από τον «έρωτα» και απύθμενο θαυμασμό της φιλοαραβικής Ελλάδας προς το Ισραήλ, που αναγνώρισεεν τέλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, κατ’ επιταγή των ΗΠΑ.
Η χθεσινή δήλωση του κ. Δρούτσα, που χειρίζεται την εθνική εξωτερική μας πολιτική, πως «πρόκειται για μια συμμαχία στηριγμένη σε ένα στρατηγικό σχέδιο…», ηχεί μόνο ως ένα κακότεχνο σενάριο, όπου έχουμε ρόλο κομπάρσου…
Γιατί;
1. Τα αραβικά καθεστώτα, στο...
σύνολο τους (εξαιρουμένης της Συρίας), είναι εύθραυστα και απολύτως ελεγχόμενα από τις ΗΠΑ. Η στάση τους απέναντι στο δίκαιο αγώνα του Παλαιστινιακού λαού είναι αμφιλεγόμενη και βασικά στηρίζεται στο να μην έχουν λαϊκές εξεγέρσεις στις χώρες τους, μιας και η εξουσία ανήκει σε μονάρχες.
2. Ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής δεν διαθέτει πολιτική νομιμοποίηση, αλλά επιπροσθέτως δεν εκφράζει τον Παλαιστινιακό λαό και τις πολιτικές του οργανώσεις.
3. Ο αναδυόμενος βασικός «κακός» και "υπεύθυνο" -σύμφωνα με τη δύση και το Ισραήλ- για όλα τα "κακά" στην ευρύτερη περιοχή, είναι το Ιράν.
4. Η Τουρκία, αναπτύσσεται ραγδαία τόσο οικονομικά (με τεράστιους ρυθμούς), όσο και πολιτικά, σ’ ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, αλλά και στην περιοχή (Ιράν, πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, Αραβικό Κόλπο, αλλά και στα Βαλκάνια).
Σ’ αυτή την παγιωμένη “κατάσταση” είχαμε τον Στόλο της Ελευθερίας και την επιχείρηση για την ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Ένα νέο και κομβικό γεγονός στην τελματωμένη Μ. Ανατολή, με “πρωτομάστορα” και μπροστάρη την Τουρκία του Ερντογάν.
Μια ανθρωπιστική αποστολή που οι ιστορικοί του μέλλοντος θα κρίνουν, εκ των αποτελεσμάτων της και παρενεργειών της, που εντάσσεται κι αν εντάσσεται στο παραπάνω πάζλ, ή ήταν ένα «τυχαίο» γεγονός, μια απλή «συγκυρία»…
Κι αυτό γιατί, επιγραμματικά είχαμε τις εξής επίσημες παρενέργειες-αποτελέσματα:
Α. Είχαμε αθώους συνανθρώπους μας νεκρούς…
Β. Για τεχνικούς λόγους ή οργανωτικές “αστοχίες” δεν επιβιβάστηκαν στα πλοία ευρωπαίοι θεσμικοί παράγοντες (βουλευτές, ευρωβουλευτές, προσωπικότητες…), ώστε να υπάρχει μια θεσμική «προστασία» στους εκατοντάδες αγνούς ακτιβιστές.
Γ. Παρά τα γαυγίσματα του Ερντογάν, δεν επέτρεψε σε κανέναν Τούρκο βουλευτή να συνοδεύσει τα πλοία και ποτέ δεν σημείωσε κανείς αυτή την «συμπτωματική» λεπτομέρεια…
Δ. Το Ισραήλ παραβίασε διεθνείς κανόνες και δίκαιο, επεμβαίνοντας στα διεθνή ύδατα (εκεί ακριβώς που βρίσκονται τα ενεργειακά κοιτάσματα που απασχολούν τις μεγάλες δυνάμεις -ΗΠΑ) .
Ε. Η διεθνής κοινή γνώμη συγκλονίστηκε και τα διεθνή θεσμικά όργανα (ΟΗΕ) καταδίκασαν την πειρατική ενέργεια του Ισραήλ. Ο απάνθρωπος αποκλεισμός της Γάζας εισήλθε στην ημερήσια διάταξη… και ταυτόχρονα το Παλαιστινιακό…
Αν δεν υπάρχει ένα αμερικάνικο σχέδιο για όλα αυτά, θα πρόκειται για διαβολικές συμπτώσεις που χρονικά επέλεξαν να εκδηλωθούν μ’ αυτές τις συνθήκες, γεγονότα, παρενέργειες…
Κι ενώ φαινομενικά το Ισραήλ είναι απομονωμένο πολιτικά και καταδικασμένο στη διεθνή κοινή γνώμη και τα διεθνή θεσμικά όργανα (ακόμη και η Ε.Ε. ζητεί την άρση αποκλεισμού της Γάζας), το Ισραήλ μένει αμετακίνητο στη ρατσιστική πολιτική, η Γάζα παραμένει αποκλεισμένη και... εισέρχεται στο «παιχνίδι» η Ελλάδα, η παραδοσιακά και αναμφισβήτητη φίλη της Παλαιστινιακής Επανάστασης …
Έτσι, η χώρα μας βγάζει από το πολιτικό αδιέξοδο το Ισραήλ και σε όλους τους τόνους διακηρύσσει πως βρήκε έναν έμπιστο φίλο και συνεργάτη σε όλους τους τομείς…
Ένα καλό σχέδιο-σενάριο προϋποθέτει και την εξέλιξη της υπόθεσης…
Η αυτονόητη συνέχεια προϋποθέτει η Ελλάδα να συγκαλέσει μια “Διάσκεψη” επίλυσης του Παλαιστινιακού, όπου ο κ. Νετανιάχου και ο κ. Αμπάς, σε άμεσες συνομιλίες θα δώσουν μια «λύση»… και φυσικά μια τέτοια πρωτοβουλία θα είχε την αποδοχή των ΗΠΑ και τη συμμετοχή των φιλοαμερικανικών αραβικών καθεστώτων, που θα απολάμβαναν μιας τέτοιας "διευκόλυνσης"...
Μια φιέστα στην Αθήνα, στον Πόρο ή στη Σύμη…
Αυτή η προοπτική θα εμφάνιζε την Ελλάδα με διεθνή πρωταγωνιστικό ρόλο και θα «δικαίωνε» τις επιλογές της κυβέρνησης, της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ, αλλά και θα εξυπηρετούσε απόλυτα τα σχέδια των ΗΠΑ για τη Μ. Ανατολή αλλά και τη δική μας περιοχή...
Μια φιέστα που θα πρόσφερε λύσεις ή θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των ΗΠΑ-Ισραήλ;
Ένα τέτοιο σενάριο, ή μεγαλοφυή ελληνικό στρατηγικό σχέδιο εξωτερικής πολιτικής, θα ήταν ανάπηρο αν δεν λάβει (ή λαμβάνει) υπόψη το δίκιο του Παλαιστινιακού λαού, αλλά και τη θέληση.
Θα μπορούσε να είναι επιτυχημένο σχέδιο αν πρωτίστως αναλάμβανε να επιλύσει τις ενδοπαλαιστινιακές αντιθέσεις.
62 χρόνια κατοχής, δολοφονιών, καθεστώτος απαρτχάιντ, προσφύγων, δεν μπορούν να επιλυθούν όταν ο λαός της Παλαιστίνης και οι πολιτικές του οργανώσεις δεν συμφωνούν με τις απευθείας συνομιλίες και το έχουν επισήμως εκφράσει (η Χαμάς, το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, η Ισλαμική Τζιχάντ και άλλες παλαιστινιακές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένης και της ιστορικής ηγεσίας της Φατάχ -Καντούμι, φυλακισμένος Μπαργκούτι…-, που έχει αποκλείσει από τις εσωκομματικές διαδικασίες η Ραμάλα, αλλά ελέγχουν τις οργανώσεις της ιστορικής οργάνωσης κυρίως εκτός Δ. Όχθης)…
Κι έτσι, αν η Ελλάδα δεν κινήθηκε ανόητα, ή κάτω από εντολές των ΗΠΑ, θα βρεθεί για μια ακόμη φορά στο κανναβάτσο…
Κι αυτό γιατί η μεγάλη υπερατλαντική σύμμαχος έχει δώσει δείγματα γραφής για το τι λύσεις επιθυμεί και επιδιώκει στη δική μας περιοχή: νομιμοποίηση κατοχής στην Κύπρο, γκρίζες ζώνες-συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, να εκφραστούν όπως στο Κόσσοβο οι πολίτες της Θράκης και «Μακεδονία» (FYROM).
Ας ελπίσουμε κι ας ευχηθούμε η συμμαχία μας με το Ισραήλ να είναι μια ανοησία κι όχι ένα «στρατηγικό σχέδιο εξωτερικής πολιτικής», γιατί ειδάλλως θα πληρώσουμε με μια νέα εθνική καταστροφή… με νέες αλύτρωτες πατρίδες…
