(η επανάσταση αρχίζει από το νου, όταν το συναίσθημα του κάνει χαρακίρι)
του Σωτήρη Γλυκοφρύδη Ο άνθρωπος είναι το πιο διεστραμμένο ον στη γη. Δημιουργεί έναν ιδεαλισμό και έναν ωφελισμό, χωρίς να έχει επίγνωση το πόσο ακραίος γίνεται όταν συνυπάρξει σε αυτόν η αγία τριάδα που λέγεται φόβος, ανοησία, απληστία. Η έλλειψη του «Αγίου Πνεύματος» είναι γεγονός, για αυτό και την εν τω βάθει αυτή ιδιότητα την αναζητούσε.
Ο άνθρωπος είναι το πιο δυστυχισμένο ον στη γη, και τη δυστυχία του αυτή την κάνει ιδεολογία, προσδοκώντας μια δημοκρατία, μιαν αγάπη, έναν παράδεισο στη γη, και μια επιμέρους γνώση που την κάνει θεο-φιλοσοφία. Εάν η γνώση υπήρχε δεν θα αναδύετο η φιλοσοφία, ούτε ιερό σύμβολο θα ήταν η κουκουβάγια που κρώζει τα δεινά και ανοίγει τα φτερά της βράδυ.
Ο άνθρωπος είναι το πιο κωμικό αν στη γη, περικλειόμενος με μια σοβαρότητα, που είναι σοβαροφάνεια εν τέλει. Εάν η τραγωδία είναι μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας, δεν θα υπήρχε ο Αριστοφάνης που κατ’ αυτόν τραγωδία επαναλαμβανόμενη καταντάει κωμωδία. Ο Αριστοφάνης είναι ο πιο πεμπτουσιακά τραγικός ποιητής στη γη.
Βρισκόμαστε σε έναν κυκεώνα, που από πλευράς εξελικτικής προσέγγισης βρίθει από επαναστάσεις, κατά βάση ατυχείς. Από τον Αναξίμανδρο και τον Ηράκλειτο και ως τον εννοιολογιστή Σωκράτη, από τον Λούθηρο, τον Δαρβίνο και τον Μαρξ, επαναλαμβάνεται μια τραγωδία επανάστασης που καταντάει κωμωδία μέσα από αιώνιους φοιτητές επαναστάτες. Αυτοί δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προσπαθούν να αναστείλουν την εξέλιξη, ενώ την επιταχύνουν. Η φαρσοκωμωδία της ζωής, μετά τους προσωκρατικούς, ξεπροβάλλει σε όλο της το μεγαλείο. ...
Πού είναι τη σημερινή εποχή οι διανοητές επαναστάτες; Πού είναι να βγουν μπροστάρηδες στον αγώνα της αναχαίτισης της εξελικτικότητας, της οποίας η πορεία είναι προς το θάνατο; Πού είναι οι θρησκευτικο-λογικοί επαναστάτες μιας στασιμότητας χρονο-τοπικής, όπου ο Σίσυφος θα ξανασκεφτεί καθισμένος απά στην πέτρα του και θα ξαποστάσει; Πού είναι οι στοχαστές διανοητές για να θυσιαστούν βάζοντας το κρανίο τους πάνω στον πάγκο του χασάπη; Δεν υπάρχουν ή δεν σκέφτονται ή μήπως καταθλίβονται ή πουλήθηκαν στο σύστημα, στους «Αχαρνείς», ζώντας όντας βολεμένοι στη Νεφελοκοκυγία;
Έτσι,Κανείς δεν βρέθηκε βάζοντας το κεφάλι του δίπλα στον τουρβά να πει το αυτονόητο με λόγια καθαρά αλλά από το κρασί της ζωής και κάπως μεθυσμένα:
Κύριοι, είσαστε - είμαστε ριψάσπιδες, ψυχούλες μελωμένες αντί για φλογισμένες, συναισθηματικά κακόμοιρες, και απραγείς, που αντί να αποδεχτούμε να διωχτούν 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι που μας έκαναν τη ζωή κόλαση στα υπουργεία, σε δημόσιες υπηρεσίες και τις πολεοδομίες, γενόμενοι εξουσιαστές με συμφέρον της τσέπη τους, δημιουργήσαμε 300.000 ιδιωτικούς υπάλληλους άνεργους. Αυτοί, τι φταίξανε; Γιατί αρνηθήκαμε να απολυθούν οι πλεονάζοντες δημόσιοι υπάλληλοι (βάσει προδιαγραφών ώστε να μην πεινάσουν), και δημιουργήσαμε αντ’ αυτών ένα στρατό ιδιωτικών υπαλλήλων ανέργων και νέων παιδιών που σίγουρα θα υποφέρουν; Γιατί αντί να ξεκαθαριστούν οι επαγγελματίες συμφεροντολόγοι συνδικαλιστές των ΔΕΚΟ δεχτήκαμε να επιδοτηθούν κόβοντας αποδοχές αεροπόρων που παίζουν τη ζωή του κορώνα γράμματα αναχαιτίζοντας τους Τούρκους στο Αιγαίο και των πατέρων μας συνταξιούχων; Γιατί να επιδοτούνται οι μη κυβερνητικές οργανώσεις γενόμενες έτσι κυβερνητικές; Γιατί κανένας από τους φιλόσοφους και κυβερνήτες «που τα φάγαμε μαζί» δεν είπε, πως, όπως νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη - άλλος ένας τέτοιος νόμος πρέπει να υπάρχει και για τον επιχειρηματία (ώστε να υπάρξει ο εργάτης); Γιατί κύριοι δεν προσδώσατε ποτέ την πραγματική παιδεία στο λαό, υπό την έννοια της καλλιέργειας (κουλτούρας), λέγοντας ότι πολιτισμός είναι να έχεις στο σπίτι σου λουτρό αλλά παιδεία να ξέρεις πότε και σε τι να τραβάς το καζανάκι; Γιατί κύριοι δεν ενώσατε τους Έλληνες προωθώντας το «εμείς» από το «εγώ» από το οποίο ο τόπος ετούτος υποφέρει;
από stoxasmos-politikh
