Γράφει η Isis Veiled
Στο μάθημα κοίταγα με αγωνία τις συγκεντρώσεις που είχαν ξεκινήσει στο Σύνταγμα, να πάρω κουράγιο ότι εκεί έχει περισσότερους τρελλούς σαν εμένα, να βεβαιωθώ ότι δεν έχει σημαίες και μπαχαλάκηδες, συνδικαλιστές και καπελώματα πολιτικά και άρα σωστά έχω καταλάβει. Μετά σηκώθηκα και οπλισμένη με το γνωστό στίχο "θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό" προχώρησα προς της πλατεία... Θα ναι ιδέα μου είπα όταν είδα ανθρώπους περισσότερο από το συνηθισμένο να περπατάνε στο δρόμο και χωρίς εκείνο το το αδηφάγο καταναλωτικό ύφος που έχουν συνήθως στη συγκεκριμένη περιοχή. Στρίβοντας τη γωνία είχαν γίνει ένα ποτάμι, μικρό αλλά με σταθερή ροή προς την πλατεία. Ιδέα μου είναι ξανάπα, και πήρα τον επόμενο παράλληλο. Κι εκεί ποτάμι που ξέβραζε προς την πλατεία...
Εφτασα και άρχισα να την κυκλώνω σαν καρχαρίας, για να βεβαιωθώ ότι σωστά βλέπω. Ανθρωποι με ποδήλατα, άνθρωποι με τα σκυλιά τους, άνθρωποι με τα παιδιά τους, άνθρωποι παντού. Χωρίς να προσπαθούν να αποδείξουν ότι ήταν εκεί και να πουλήσουν μούρη στους υπόλοιπους. Καλοντυμένοι άνθρωποι, όχι άνθρωποι με στολές "εργασίας" ειδικά για τη συγκέντρωση. Εγώ δεν έχω καταλάβει έλεγα συνεχώς στον εαυτό μου κι αναρωτιόμουν τι στο καλό θα κάνω μόνη μου ανάμεσα τους.. Χτύπησε όμως το τηλέφωνο και βρέθηκα με την παρέα μου (την αναπάντεχη και τόσο φιλόξενη) και έτσι έκατσα μαζί τους για να καταλάβω λίγο μετά, πως μόνη μου δεν θα ήμουν έτσι κι αλλιώς. Αυτό που συνάντησα ήταν ένας όχλος που είχε βαρεθεί να είναι όχλος και δεν χοροπήδαγε σε κανενός το τραγούδι. Πήγα έφυγα και ξαναγύρισα, κι όλοι ήταν εκεί και το εννοούσαν, πήγαιναν έρχονταν και ξαναγυρίζαν όλοι. Μέχρι που έφτασε και κρυσταλλώθηκε μέσα μου ο λόγος που ήμασταν εκεί (και θα είμαστε και θα είμαστε..) Κανείς δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτή η κίνηση από μόνη της θα αλλάξει κάτι, κανείς. Ομως κάθε λεπτό που καθόμασταν στην πλατεία, κερδίζαμε μέρες και χρόνια χαμένης αξιοπρέπειας. Αν είχε καθρέφτες η πλατεία, θα μπορούσαμε να κοιταχτούμε σε αυτούς χωρίς ενοχές. Τόσοι άνθρωποι αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν σε κανέναν να "ηγηθεί", να μην κάνουν ούτε ένα σκουπίδι κάτω (βάλαμε χαρτιά κάτω ακόμα και για να ακουμπήσουμε για λίγο τα μπουκάλια με το νερό), άνθρωποι που κοίταζαν στραβά την κάμερα που περιδιάβαινε ανάμεσα μας, άνθρωποι αξιοπρεπείς. Αυτό, αξιοπρεπείς.
Κανείς από μας σας διαβεβαιώ δεν είχε αυταπάτες ότι με το ξημέρωμα της επομένης θα είχαν αλλάξει όλα, ουτε ότι θα αλλάξουν τη μεθεπόμενη, κανείς δεν ήταν πια χαζός ή κοιμισμένος. Αν ήσουν εκεί το καταλάβαινες, υπήρχε αγανάκτιση αλλά όχι κοπάδι και όχλος που ψάχνει να εκτονωθεί (πουτάνα οργανωμένη Αριστερά ούτε αυτό δεν μπορείς να δεχτείς). Οι κυνικοί καθ' έξιν με ενόχλησαν μόνο, που συνέχισαν να σαρκάζουν από κεκτημένη ταχύτητα χωρίς να καταλαβαίνουν γιατί, και που αργότερα θα πουν πως με το σαρκασμό τους έσωσαν τον κόσμο. Οχι φίλε μου, με τον δικό μας σαρκασμό θα σωθεί αν τα καταφέρουμε, με τον σαρκασμό απέναντι σας που όταν το πεπρωμένο χτύπησε την πόρτα μας, εσείς δεν ανοίξατε.
Την πρώτη μέρα ήμασταν εκεί, και τη δεύτερη και ίσως και τρίτη σήμερα. Οι ίδιοι, άλλοι, περισσότεροι, λιγότεροι, δεν έχει σημασία, αλλά αξιοπρεπείς.
Ποιοι δεν ήρθαν? αυτοί που δεν έπρεπε.
από press-gr
αποκλειστικά για το PRESS-GR
Οταν χθες το απόγευμα ξεκίνησα να πάω στην πρώτη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία, δεν έχει σημασία ποια είναι όλες μία τώρα πια, ήξερα πολύ καλά τι ήθελα και γιατί πήγαινα. Στο λεωφορείο συνάντησα τις χαρακτηριστικές μουνίτσες που γύρναγαν από το μπάνιο και συζητώντας το θέμα κατέληξαν πως μάλλον δεν θα πάνε γιατί δεν προλαβαίνουν να φτιάξουν τα μαλλιά τους. Δε μου άρεσε αλλά η σταθερά που εκπροσωπεί στο μυαλό μου το είδος της μουνίτσας αυτό θα έλεγε οπότε και λίγο με ανησύχησε... Φτάνοντας στη σχολή μου, συνάντησα τρεις συμμαθητές μου στην είσοδο και όλο χαρά τους ρώτησα "έτοιμοι; θα παμε πλατεία;" υποθέτωντας πως όλη μέρα που περνάνε στο φ/μπ θα έχουν ενημερωθεί για το θέμα, πως όλη μέρα η καθημερινότητα η ίδια θα τους έχει ενημερώσει. Αντί γι'αυτό εισέπραξα ένα αφοπλιστικό "γιατι; τι έγινε;" κι εγώ η πάντα ετοιμόλογη και καυστική βρέθηκα χωρίς λέξεις να απαντήσω... Με κόπο μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα απογοήτευσης καθώς τους κοίταγα, αυτά τα παιδιά που έχουν τα μισά χρόνια από μένα να μην ξέρουν τίποτα άλλο, και τίποτα να μην τους απασχολεί από κάποιον ποδοσφαιριστή (;) Σάντσες... Μέσα μου ξύπνησε κι ένας φόβος, πως θα έφτανα στην πλατεία και θα ήμουν μόνη μου, να κοιτάω τις πλάκες που γλυστράνε απαλά μέχρι το λιμάνι.
Στο μάθημα κοίταγα με αγωνία τις συγκεντρώσεις που είχαν ξεκινήσει στο Σύνταγμα, να πάρω κουράγιο ότι εκεί έχει περισσότερους τρελλούς σαν εμένα, να βεβαιωθώ ότι δεν έχει σημαίες και μπαχαλάκηδες, συνδικαλιστές και καπελώματα πολιτικά και άρα σωστά έχω καταλάβει. Μετά σηκώθηκα και οπλισμένη με το γνωστό στίχο "θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό" προχώρησα προς της πλατεία... Θα ναι ιδέα μου είπα όταν είδα ανθρώπους περισσότερο από το συνηθισμένο να περπατάνε στο δρόμο και χωρίς εκείνο το το αδηφάγο καταναλωτικό ύφος που έχουν συνήθως στη συγκεκριμένη περιοχή. Στρίβοντας τη γωνία είχαν γίνει ένα ποτάμι, μικρό αλλά με σταθερή ροή προς την πλατεία. Ιδέα μου είναι ξανάπα, και πήρα τον επόμενο παράλληλο. Κι εκεί ποτάμι που ξέβραζε προς την πλατεία...
Εφτασα και άρχισα να την κυκλώνω σαν καρχαρίας, για να βεβαιωθώ ότι σωστά βλέπω. Ανθρωποι με ποδήλατα, άνθρωποι με τα σκυλιά τους, άνθρωποι με τα παιδιά τους, άνθρωποι παντού. Χωρίς να προσπαθούν να αποδείξουν ότι ήταν εκεί και να πουλήσουν μούρη στους υπόλοιπους. Καλοντυμένοι άνθρωποι, όχι άνθρωποι με στολές "εργασίας" ειδικά για τη συγκέντρωση. Εγώ δεν έχω καταλάβει έλεγα συνεχώς στον εαυτό μου κι αναρωτιόμουν τι στο καλό θα κάνω μόνη μου ανάμεσα τους.. Χτύπησε όμως το τηλέφωνο και βρέθηκα με την παρέα μου (την αναπάντεχη και τόσο φιλόξενη) και έτσι έκατσα μαζί τους για να καταλάβω λίγο μετά, πως μόνη μου δεν θα ήμουν έτσι κι αλλιώς. Αυτό που συνάντησα ήταν ένας όχλος που είχε βαρεθεί να είναι όχλος και δεν χοροπήδαγε σε κανενός το τραγούδι. Πήγα έφυγα και ξαναγύρισα, κι όλοι ήταν εκεί και το εννοούσαν, πήγαιναν έρχονταν και ξαναγυρίζαν όλοι. Μέχρι που έφτασε και κρυσταλλώθηκε μέσα μου ο λόγος που ήμασταν εκεί (και θα είμαστε και θα είμαστε..) Κανείς δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτή η κίνηση από μόνη της θα αλλάξει κάτι, κανείς. Ομως κάθε λεπτό που καθόμασταν στην πλατεία, κερδίζαμε μέρες και χρόνια χαμένης αξιοπρέπειας. Αν είχε καθρέφτες η πλατεία, θα μπορούσαμε να κοιταχτούμε σε αυτούς χωρίς ενοχές. Τόσοι άνθρωποι αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν σε κανέναν να "ηγηθεί", να μην κάνουν ούτε ένα σκουπίδι κάτω (βάλαμε χαρτιά κάτω ακόμα και για να ακουμπήσουμε για λίγο τα μπουκάλια με το νερό), άνθρωποι που κοίταζαν στραβά την κάμερα που περιδιάβαινε ανάμεσα μας, άνθρωποι αξιοπρεπείς. Αυτό, αξιοπρεπείς.
Κανείς από μας σας διαβεβαιώ δεν είχε αυταπάτες ότι με το ξημέρωμα της επομένης θα είχαν αλλάξει όλα, ουτε ότι θα αλλάξουν τη μεθεπόμενη, κανείς δεν ήταν πια χαζός ή κοιμισμένος. Αν ήσουν εκεί το καταλάβαινες, υπήρχε αγανάκτιση αλλά όχι κοπάδι και όχλος που ψάχνει να εκτονωθεί (πουτάνα οργανωμένη Αριστερά ούτε αυτό δεν μπορείς να δεχτείς). Οι κυνικοί καθ' έξιν με ενόχλησαν μόνο, που συνέχισαν να σαρκάζουν από κεκτημένη ταχύτητα χωρίς να καταλαβαίνουν γιατί, και που αργότερα θα πουν πως με το σαρκασμό τους έσωσαν τον κόσμο. Οχι φίλε μου, με τον δικό μας σαρκασμό θα σωθεί αν τα καταφέρουμε, με τον σαρκασμό απέναντι σας που όταν το πεπρωμένο χτύπησε την πόρτα μας, εσείς δεν ανοίξατε.
Την πρώτη μέρα ήμασταν εκεί, και τη δεύτερη και ίσως και τρίτη σήμερα. Οι ίδιοι, άλλοι, περισσότεροι, λιγότεροι, δεν έχει σημασία, αλλά αξιοπρεπείς.
Ποιοι δεν ήρθαν? αυτοί που δεν έπρεπε.
από press-gr
