Τη δεκαετία του 50′, γυμνασιόπαιδο στη Χαλκίδα, θυμάμαι που οι κινηματογράφοι είχανε αρχίσει να προβάλλουν στις αίθουσές τους τα πρώτα « γουέστερν » και το πώς οι πρώτοι άποικοι από την Ευρώπη προσπαθούσαν να καταλάβουν τα εδάφη των γηγενών Ινδιάνων του Νέου Κόσμου όπως έλεγαν τότε την Αμερική.
Ανεβασμένοι πάνω σε αραμπάδες μαζί με τις οικογένειές τους, ήθελαν να καταλάβουν τους χώρους που για χρόνια ζούσαν με το κυνήγι του βούβαλου οι διάφορες φυλές των Ερυθροδέρμων.
Όπως ήταν επόμενο άρχισε μεταξύ τους...
πόλεμος για τις πλουτοπαραγωγικές περιοχές και το αίμα έτρεχε άφθονο κι από τις δυο πλευρές.
Οι Ερυθρόδερμοι αγωνιζόντουσαν για την ελευθερία τους με τα παραδοσιακά τους όπλα τα τόξα και οι έποικοι με τα μοντέρνα πυροβόλα όπλα που κουβάλησαν μαζί τους από τας Ευρώπας. Παρά τον άνισο οπλισμό που διάθεταν οι αντίπαλοι, ο αγώνας ήταν άγριος και η μόνιμη εγκατάσταση σε ξένα εδάφη δεν ήταν εύκολο πράμα.
Οι έποικοι για να επικρατήσουν χρησιμοποίησαν μια παλιά δοκιμασμένη συνταγή που κουβάλησαν μαζί τους, τη διχόνοια και το λάδωμα. Έβαλαν τους αρχηγούς να φαγωθούνε μεταξύ τους μοιράζοντάς τους αλκοόλ, χάντρες και καθρεφτάκια. Τώρα τι μούρθε και τα θυμήθηκα πρωί πρωί όλα αυτά;
Μα δε βλέπετε το φύλαρχό μας το Τζέφρι να γυρίζει στις χώρες των κατακτητών μας και εκεί να του απονέμουν βραβεία (χάντρες και καθρεφτάκια) για ανύπαρκτες επιτυχίες του στην ανόρθωση της οικονομίας και για το κόψιμο του καπνίσματος, που με ¨επιτυχία¨ ούτε αυτό δεν το κατάφερε ο ….
Προσθέστε ελεύθερα όποια λέξη θέλετε όλες του ταιριάζουν. Καλημέρα σας.
*Ο Θεόφιλος Αιγινήτης είναι Ζωγράφος- Συγγραφέας
πηγή: tonoikaipnevmata
από citypress-gr
