Γράφει η Δηιδάμεια Πριν το ξέσπασμα της ‘κρίσης’, ήταν δύσκολο για τον απλό πολίτη να καταλάβει τον εναγκαλισμό τραπεζικού κεφαλαίου και πολιτικής εξουσίας. Οι περισσότεροι πίστευαν πως οι τράπεζες ήταν επιχειρήσεις σαν όλες τις άλλες, που απλώς ασχολούνται με την εμπορία χρήματος.
Ένα από τα ‘θετικά’ της κρίσης, είναι ότι όλο και περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται τον ιδιαίτερο ρόλο των τραπεζών στην δημιουργία της σημερινής αρνητικής κατάστασης. Όλα τα κατευθυνόμενα, από τις δημόσιες σχέσεις των τραπεζών, λόγια των ‘δημοσιογράφων’, δεν κρύβουν τούτο: .....
Πως οι τράπεζες, δεν εμπορεύονται απλώς χρήμα. Το δημιουργούν από το τίποτα, το διαθέτουν ως λογιστικές εγγραφές, το πουλούν με τους δικούς τους όρους. Από το ‘τίποτα’ εισέρχονται στην ‘πραγματική οικονομία’ και παίρνουν μέρος –όλο και περισσότερο- του πλούτου των άλλων. Είναι ο πιο «ευφυής» μέχρι σήμερα, τρόπος κλοπής. Η πραγματική οικονομία, στενάζει κάτω από το βάρος της μπότας των τραπεζών.
Πως οι τράπεζες, δεν εμπορεύονται απλώς χρήμα. Το δημιουργούν από το τίποτα, το διαθέτουν ως λογιστικές εγγραφές, το πουλούν με τους δικούς τους όρους. Από το ‘τίποτα’ εισέρχονται στην ‘πραγματική οικονομία’ και παίρνουν μέρος –όλο και περισσότερο- του πλούτου των άλλων. Είναι ο πιο «ευφυής» μέχρι σήμερα, τρόπος κλοπής. Η πραγματική οικονομία, στενάζει κάτω από το βάρος της μπότας των τραπεζών.
Φυσικά, αφού τους αναγνωρίσαμε τέτοια εξουσία, αφού τους αφήσαμε να ‘κόβουν’ χρήματα, λογικό ήταν πως θα φρόντιζαν να πάρουν με το μέρος τους, την όποια πολιτική εξουσία. Έτσι, αν κάτι δεν πάει καλά, αν κάτι δεν το είχαν προβλέψει, δεν έχουν παρά να στραφούν στους στενούς συνεργάτες τους: Αυτούς με την ‘νομική κάλυψη’ των οποίων, γίνεται δυνατή η οικονομική αφαίμαξη του λαού.
Ειδικά στην Ελλάδα, τα δυο κόμματα εξουσίας, συναγωνίζονται ποιο θα ‘σώσει’ πιο γρήγορα το τραπεζικό σύστημα. Κανείς δεν αναρωτιέται, για ποιο λόγο, θα πρέπει να πληρώσουμε εμείς τις ζημιές. Υποτίθεται πως στον καπιταλισμό, ο εκάστοτε επιχειρηματίας, κερδίζει αλλά .. πληρώνει ο ίδιος τις συνέπειες από τις άστοχες αποφάσεις του. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει στο τραπεζικό σύστημα. 108 δις μέσα σε δυόμισι χρόνια: ασύλληπτο νούμερο.
Δηλαδή ο καθένας από εμάς, για να σωθούν τα κέρδη αυτών των ευαγών ιδρυμάτων, μέχρι στιγμής έχει διαθέσει, ή έχει χρεωθεί περίπου 11 000 ευρώ. Από μια τετραμελή οικογένεια, παίρνουν οι κυβερνήσεις για να δώσουν στις τράπεζες 44 000 ευρώ.
Δεν έχει σημασία, αν εσείς δεν θα τα δίνατε. Σημασία έχει πως με τη βοήθεια των ‘πολιτικών μας’ που εμείς ψηφίζουμε, διαθέτουμε, 11 000 ευρώ ο καθένας, για να σώσουμε τους τραπεζίτες.
Δεν είναι όμως μόνο στην Ελλάδα αυτή η κατάσταση. Η Ε.Ε. που θα μας ‘έσωνε’ που θα ‘τρώγαμε με χρυσά κουτάλια’ η ‘κοινή πατρίδα μας’, διαμορφώνει όλες τις πολιτικές της, με βάση το σκεπτικό πως οι πιστωτές αποτελούν τα ‘άγια των αγίων’ της ένωσης. Αρνείται να αντιμετωπίσει το πραγματικό πρόβλημα (που είναι και των τραπεζών). Παραπέμπει τις αποφάσεις για αυτό το θέμα, στο μέλλον. Αρνείται να δει πως είναι η πραγματική οικονομία και οι λαοί που πρέπει να προστατευτούν και όχι οι τράπεζες. Αντίθετα, οι ηγέτες της Ε.Ε., ως γνήσιοι υπάλληλοι των τραπεζών, επέβαλαν αυστηρά καθεστώτα λιτότητας στις αδύνατες οικονομικά χώρες προκειμένου να προστατεύσουν αστόχαστες τράπεζες και να καλύψουν τα λάθη τους.
Ε.Ε και ελληνικές κυβερνήσεις, στο βάθος, ένα σκοπό έχουν: Να προστατεύσουν τα συμφέροντα των λίγων και δη, των τραπεζιτών. Εμείς, πότε θα αποφασίσουμε να προστατεύσουμε έμπρακτα τα δικά μας συμφέροντα;
από citypress-gr
