Δεν ξέρω, άλλωστε πια δεν έχει σημασία. Τώρα πια έχουμε και αβγά και κότες. Βέβαια τα αβγά είναι κλούβια, οι κότες ψωριάρες, λεφτά «ΔΕΝ» υπάρχουν και επομένως σωτηρία γιοκ. Θα ζήσουμε σε ένα άρρωστο κοτέτσι μέχρι να βρεθεί κανένας εργολάβος να μας πάρει «αντιπαροχή» και να μας
«αξιοποιήσει» ή θα μας φάνε οι «πονηρές αλεπούδες» γύρω –γύρω…
Εδώ τώρα θέλω να γράψω κάτι αντιστασιακό. Να πω: Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Να πω για την αδούλωτη ελληνική ψυχή, το μεγαλείο της χώρας, τους κακούς ξένους και τους άθλιους ηγέτες μας.
Όμως μόλις πάω να τα γράψω θυμάμαι.
Θυμάμαι ότι η τελευταία μεγάλη σελίδα στην ιστορία μας, μη πολεμική, ήταν πολύ, πολύ, πολύ παλιά. Τόσο παλιά που κάποιοι λένε ότι δεν ήμασταν εμείς, ήταν κάποιοι άλλοι.
Θυμάμαι ότι στα 200 χρόνια της σύγχρονης ιστορίας μας τσακωνόμασταν για τα δάνεια και τα πακέτα. Τις μίζες και τις προμήθειες. Πρώτα καθιερώσαμε τη μίζα και μετά το Σύνταγμα.
Θυμάμαι ότι η Ελλάδα ή θα ήταν παγκόσμιο θαύμα (εμείς και κανένας άλλος) ή παρίας, εξαρτημένος. (Αυτό το «παν μέτρον άριστον ποιος το είπε ήθελα να ξερα, και μας παιδεύει ακόμα…)
Θυμάμαι και πιο πρόσφατα όλους όσους συνωστίζονταν «αγωνιστές» στα πολιτικά γραφεία να καταγγέλλουν σήμερα και να βρίζουν.
Θυμάμαι όσους κέρδισαν πολλά από το πολιτικό σύστημα να είναι σήμερα οι μεγαλύτεροι πολέμιοί του.
Θυμάμαι την κοινωνία να μην αντιδρά όταν κάηκε το Πολυτεχνείο, το θυμάστε εσείς;
Θυμάμαι την πολιτεία να πετάει αετό όταν καιγόταν η Αθήνα
Θυμάμαι τα «λεφτά υπάρχουν» και το Καστελόριζο
Θυμάμαι ότι κάηκαν ζωντανοί τρεις άνθρωποι σε μια τράπεζα, θάβοντας μαζί τους την αντίσταση στο μνημόνιο
Θυμάμαι ότι στο δίλημμα των τοπικών εκλογών στηρίξαμε την κυβέρνηση, αποφασίζοντας ότι είναι πιο σημαντικό να βγάλουμε τον Σγουρό Περιφερειάρχη, παρά να δώσουμε μήνυμα στην ΕΕ και την κυβέρνηση ότι ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ.
οπότε δε θα σας πω τίποτα. Θα σας αφήσω να σκεφτείτε. Όπως σκέφτομαι και γω. Και απελπίζομαι. Και φως δε βλέπω πουθενά, ούτε κανένα ποτάμι που να ξεχειλίζει, ούτε κανένα ρεύμα που να δυναμώνει, ούτε τίποτα. Βλέπω σήψη κι αδιαφορία. Δεν υπάρχει κοινωνικό κίνημα, δεν υπάρχει φωτισμένη ηγεσία (εκτός αν έχει σβήσει το φως λόγω πολεμικών επιχειρήσεων), δεν υπάρχει ζωντανή νεολαία.
Προτείνω να διαλέξουμε τον καλύτερο εργολάβο, να μας δώσει καμιά γκαρσονιέρα παραπάνω (χωρίς ημι-υπαίθριο παρακαλώ) και να αρχίσουμε να κτίζουμε. Τουλάχιστον θα μείνει η υποδομή κι ας μη μας ανήκει.
Ανάποδος
