καρφωμένο στο σίριαλ ενός άδοξου, έφηβου θανάτου,
δεν είναι η Ελλάδα μου.
Η δική μου Ελλάδα αγροικιέται ανέπαφη
στις οπλές των τελευταίων άγριων αλόγων της…
Στο λάλον ύδωρ που παγώνει τα χείλια ψηλά στα άχτιστα κορφοβούνια της…
Στην τραχιά στρωμνή του γεροτσόπανου
που αρρωσταίνει στην πόλη κι αντρειεύει στα πουρνάρια…
Αυτοί οι «Έλληνες» οι πλαδαροί-ατσαλάκωτοι
της βουλής, της βολής, της κονόμας, της χρεωμένης κουρσάρας,
της κινητής παρλαπίπας και των μιζαδόρικων greeklish…
δεν είναι οι δικοί μου Έλληνες!
Οι δικοί μου Έλληνες στήνουν καρτέρια και δόκανα στα λαμόγια,
έχουν αλύγιστη την κούτρα, τη γλώσσα τους στεγνή,
ξεχειλίζουν από έντιμα πάθη, έντιμα λάθη και καθαρόαιμους έρωτες…
Αυτές οι «Ελληνίδες», οι εκδικητικές καριερίστες,
οι γυαλιστερές καρναβάλες με το άψυχο βλέμμα, το ψύχος στα δάχτυλα,
την κερδοσκοπία στο δέρμα και τα σύμβολα του μίσους κρεμασμένα στο κορμί τους…
δεν είναι οι δικές μου Ελληνίδες.
Οι δικές μου Ελληνίδες, σιωπούν αφτιασίδωτες, αγαπούν μέχρι θανάτου,
τρέφουν ελεύθερα παιδιά, πλάθουν γενναίες ψυχές και ψωμιά μυρωδάτα,
είναι γλυκιές και αιχμηρές σαν το άγριο μέλι και το αγκαθωτό φραγκόσυκο.
Αυτά τα Ελληνόπουλα, τα γεννημένα στα ναρκοπέδια των εμπόρων,
με το χαμένο «στο διάστημα αμαρτωλών γονέων» βλέμμα τους…
Αυτά τα Ελληνόπουλα με τα πρόωρα δηλητήρια στο αίμα και το πνεύμα τους,
με την ευνουχισμένη αθωότητα και τα θρυμματισμένα όνειρα,
με το τσιμέντο της οθόνης στο μυαλό τους… δεν είναι τα δικά μου Ελληνόπουλα.
Τα δικά μου Ελληνόπουλα αλητεύουν στις άγριες αλάνες των παππούδων τους,
πίνουν γάλα απ’ το μαστάρι της κατσίκας, κυλιούνται ολημερίς στα χώματα
με ξύλινα σπαθιά, με σφεντόνες, με πληγές και γδαρσίματα στα γόνατα,
με χαρακιές στα καταπόρφυρα μαγουλάκια τους…
Tα δικά μου Ελληνόπουλα σαρώνουν τα άγρια βατόμουρα, ρουφάνε το ταπεινό λαδόψωμο,
σμιλεύονται με του Οδυσσέα τις πονηριές και του Αχιλλέα τις αντρειές
στα ποτισμένα από σπιτίσιο τσίπουρο γόνατα των γερόντων…
Ξέρω…
Και η Ελλάδα που ζω, και η άλλη που ονειρεύομαι είναι ολότελα δικές μου…
Επιτρέψτε μου να επιλέξω συνειδητά το όνειρο και να το κάνω εμμονή μου!
Γιατί η Ελλάδα της κουκούλας, της ρεμούλας και της αρπαχτής δεν αντέχεται άλλο…
Και… «όσοι ζωντανοί»…
πριν αφανιστεί του κότινου ο σπόρος,
πριν καταθέσει οριστικά ο Δίας τα αστροπελέκια του…,
και πριν οι medioσκώληκες καταστήσουν την Ήρα ερωμένη της Αφροδίτης,
τον Ηρακλή μας ερμαφρόδιτο και τον Λεωνίδα πράκτορα των Περσών…
ΡΙΞΤΕ ΜΟΛΟΤΩΦ ελληνικής λεβεντιάς, ελληνικής ανθρωπιάς και ελληνικής παιδείας
στις καρδιές των παιδιών που θα μας σώσουν…
Ελένη Α. Παπαδοπούλου
Από τη στήλη «ή του Πάθους ή του Βάθους», Έπαθλο, τ. 65 Δεκεμβρίου 2008
πηγή: www.liantinis.org/
από stoxasmos-politikh
