Όλα αυτά βέβαια, οδηγούσαν τους επιδρομείς σε υπερβολικές δαπάνες είτε από πλευράς
κονδυλίων είτε σε ανθρώπινο δυναμικό. Οι κατά καιρούς εξεγέρσεις των υπόδουλων έκαναν αναγκαία την κλιμάκωση των επιχειρήσεων, ενώ τα γεμάτα από πτώματα στρατιωτών πλοία της επιστροφής προκαλούσαν εσωτερική γκρίνια και αβεβαιότητα για την ομόνοια των πολιτικών δυνάμεων που είχαν πείσει το λαό τους για το φιλόδοξο πρόγραμμα του επεκτατισμού. Αυτά λάμβαναν χώρα και σε άλλα υπόδουλα κράτη, αλλά έγινε στο παρόν άρθρο η αρχή με την Ελλάδα ένεκα της τρέχουσας επικαιρότητας. Ας ξεχάσουμε, όμως, σταδιακά τα όσα διαδραματιζόταν μέχρι και πριν από μισό αιώνα και ας ασχοληθούμε με ένα σύγχρονο μοντέλο επεκτατισμού, μάλλον πιο έξυπνο και εντελώς αθόρυβο.
Αρχικά, μία δημοκρατική χώρα επιθυμεί να εκμεταλλευτεί το υπέδαφος, τα εργατικό δυναμικό, τους νευραλγικούς και στρατηγικούς τομείς διακίνησης υπηρεσιών και αγαθών( λιμάνια, αεροδρόμια), τις τηλεπικοινωνίες και τον προϋπολογισμό μίας άλλης δημοκρατικής χώρας. Εκμεταλλευόμενη τη διαφθορά που συνεπάγεται διαρκή και ολοένα αυξανόμενο δανεισμό, τείνει χείρα βοηθείας προς αυτή και με μικρούς όρους( ή τόκους) την ενισχύει χρηματικά. Ακολούθως, ο δανεισμός διογκώνεται συνεχώς και κάποια …. στιγμή δηλώνει αδυναμία περεταίρω ενίσχυσής της, με αποτέλεσμα η μικρή χώρα να κινδυνεύει με χρεοκοπία. Ο … αξιόπιστος μηχανισμός στήριξης των οικονομιών όλων του κόσμου που ακούει στο όνομα Δ.Ν.Τ. σώζει μετά από έκκλησή της την τελευταία με αντάλλαγμα την επιβολή σχετικών μέτρων. Η συνέχεια είναι εύκολη… Αναλαμβάνουν ρόλο οι πολυεθνικές και οι τράπεζές της μέχρι πρότινος δυνατής χώρας που δάνειζε τη μικρή.
Σύμφωνα με τις επιταγές του Δ.Ν.Τ. χαμηλώνουν τα ημερομίσθια και με αυτό τον τρόπο οι πολυεθνικές σε μικρή απόσταση από τη χώρα τους και χωρίς δασμούς( ένεκα ζώνης schengen) παράγουν προϊόντα και απλώνονται ευκολότερα χάρη και στα φτηνά εργατικά χέρια του πληθυσμού της μικρής χώρας. Οι ΔΕΚΟ αρχίζουν να ιδιωτικοποιούνται με αποτέλεσμα η ενέργεια και οι τηλεπικοινωνίες να περνούν στους ξένους κολοσσούς. Συνεχίζοντας, ο έλεγχος των μεγαλύτερων λιμανιών και τα εμπορικότερων αεροδρομίων, σταδιακά, μετατίθεται σε αλλοδαπά συμφέροντα ( πάντοτε με χαμηλούς μισθούς προσωπικού). Εν τέλει, ακόμη και το υπέδαφος παραχωρείται σε πολυεθνικές εταιρίες έναντι πινακίου φακής και έτσι ολοκληρώνεται ένα πολυσύνθετο παζλ. Οι πολυεθνικές φορολογούνται στις χώρες προέλευσής τους και η οικονομία των τελευταίων αναπτύσσεται ραγδαία.
Υπάρχει κάποια ενδιαφέρουσα παρατήρηση για όλα αυτά; Βεβαίως, όλα αυτά που πριν γινόταν κτήμα κάποιας μεγάλης χώρας με τεράστιες δαπάνες και νεκρούς πολεμιστές, τώρα πια μπορεί να τα καρπωθεί μέσω της <<επεκτατικής οικονομικής πολιτικής>>. Είναι πασιφανέστατο ότι το τίμημα για την ίδια είναι κατά πολύ μικρότερο συγκριτικά με το παλαιό δόγμα του στρατιωτικού επεκτατισμού. Μήπως είναι ένα νέο είδος πολέμου; Ακολουθούν και άλλα ΄΄μικρά΄΄ σαν και εμάς κράτη…. Η εναντίωση σε όλα αυτά ελλοχεύει τον κίνδυνο της χρεοκοπίας έως και της πλήρους διάλυσης της κρατικής οντότητας.
H δημοκρατία έτσι όπως τη φανταζόμαστε οι… ρομαντικοί έπαψε να μην έχει αδιέξοδα; Άραγε όσοι πολέμησαν πριν από 37 χρόνια για την επικράτησή της, εργάστηκαν με γνώμονα την ιδιοτέλεια με αποτέλεσμα να χάσουμε την πολιτική ανεξαρτησία μας; Ίσως όσοι ξεσηκώθηκαν τότε με πίστη σε ένα όμορφο όραμα να δακρύζουν από αγανάκτηση για τα κατορθώματα των συντρόφων τους. Η δημοκρατία είναι δίκαιη και εκφράζει την πρόοδο, πλην όμως οδήγησε τον εαυτό της στον ξεπεσμό…. μαζί της και όσους την πίστεψαν.
πηγή:Oichalia.Blogspot.Com
από citypress-gr
