Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, άργησε μια εβδομάδα να στείλει αυτό που τα καθεστωτικά ΜΜΕ, αποκαλούν «ηχηρό μήνυμα κατά της αποχής». «Η Δημοκρατία στην Ελλάδα κατακτήθηκε με σκληρούς αγώνες και μεγάλη λαϊκή συμμετοχή. Η Δημοκρατία χρειάζεται αγώνες. Δεν μπορείς να κάθεσαι στον καναπέ και να μιλάς για αγώνες», δήλωσε ο Πρόεδρος εξερχόμενος από το εκλογικό κέντρο στα Ιωάννινα.
Παρεξηγήσιμη δήλωση, που θα μπορούσε να υποκρύπτει ανεπίτρεπτες σκοπιμότητες. Εάν την δήλωση αυτή την έκανε μια εβδομάδα πριν, τότε θα άξιζε κανείς να την ερμηνεύσει βαθύτερα πολιτικά, ενώ σήμερα αναγκαστικά, η οποιαδήποτε προσέγγιση δεν μπορεί να αγνοήσει την κομματική σκοπιμότητα. Είναι απολύτως κατανοητό ο Πρόεδρος να στηρίζει την λειτουργία του πολιτικού συστήματος που βασίζεται στον δικομματισμό. Άλλο αυτό, όμως, και άλλο ο Πρόεδρος να μετατρέπεται σε όργανο του δικομματισμού. ...
Ο κ. Παπούλιας έχει τον τελευταίο καιρό πει πολλά εναντίον της πρακτικής της πολιτικής τάξης της χώρας σε σχέση με την κρίση, ασκώντας μία μορφή δημοσιογραφικής κριτικής στην λειτουργία του καθεστώτος. Ποτέ, όμως, δεν έθιξε την δομή του, μέρος της οποίας είναι κι ο ίδιος. Φυσιολογικά πράγματα, που, όμως, δεν δικαιολογούν την εικόνα που επιχειρεί ο κ. Παπούλιας να αποκρυσταλλωθεί στην κοινωνία για το πρόσωπό του. Δυστυχώς ο Πρόεδρος του πολιτικού συστήματος δεν ανήκει σε αυτούς που θα μπορούσαν να χύσουν την καρδάρα με το ξινισμένο γάλα. Αντίθετα, κάνει ότι μπορεί για να συντηρήσει ένα πολιτικό προϊόν που εμφανώς βλάπτει την υγεία των πολιτών και την διεθνή ταυτότητα της χώρας. Τουλάχιστον ο προκάτοχός του κάποια στιγμή διαπίστωσε δημοσίως ότι είναι διακοσμητικός ο ρόλος του στα πολιτικά πράγματα της χώρας και απλώς νομιμοποιητική για το καθεστώς η παρουσία του, ζητώντας να μεταβληθούν οι αρμοδιότητες που αναφέρονται σ’ αυτόν.
Ο κ. Παπούλιας θα έπρεπε τουλάχιστον να αντιλαμβάνεται ότι τόσα χρόνια ο ίδιος και το κόμμα του, όπως και ο άλλος πόλος του δικομματισμού που τον τοποθέτησε στον προεδρικό θώκο, έπραξαν ότι μπορούσαν για να παθητικοποιήσουν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Έτσι τους συνέφερε και έτσι έπραξαν. Άλλωστε, απ’ ότι ισχυρίζονται τουλάχιστον προς τα έξω τα δύο κόμματα, ακόμα κι απ’ αυτές τις περιφερειακές εκλογές που κατέστρεψαν, δεν βγήκαν ζημιωμένοι. Και ασφαλώς, έστω και αυτός ο μη ρεαλιστικός ισχυρισμός, «χρωστάει» πολλά στην αποχή.
Παρόλα αυτά θα συμφωνήσω απόλυτα, όχι ασφαλώς στο ότι η δημοκρατία κατακτήθηκε στην χώρα με μαζικούς αγώνες, αλλά στο ότι η δημοκρατία απαιτεί πολιτική συμμετοχή και καθημερινό αγώνα. Αυτό, πράγματι θα μπορούσε να είναι ένα θετικό μήνυμα, αν συνοδευόταν από μία πολιτική πρακτική που, όχι απλώς θα σεβόταν την βούληση των πολιτών, αλλά θα διαμόρφωνε θεσμούς συμμετοχής των πολιτών στην λήψη των αποφάσεων. Τώρα, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον τρόπο εισαγωγής και εμπέδωσης των πολιτικών και της κουλτούρας του μνημονίου στα ελληνικά πράγματα, μόνον ο Πρόεδρος ίσως θα μπορούσε να εξηγήσει. Όταν η πολιτική λογική υποτάσσεται στην χυδαία σκοπιμότητα ενός καθεστώτος που αγωνίζεται για την συντήρησή του, τότε η υπερβατική αντιμετώπιση της πραγματικότητας, που σχετίζεται με την απάθεια των λαϊκών υποκειμένων, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εκλαμβάνεται ως φάρσα. Όχι άλλες φάρσες με την δημοκρατία, Πρόεδρε!
από stoxasmos-politikh
