Κανένα καθεστώς στην ιστορία δεν μπορεί να επιζήσει χωρίς την συμμετοχή του λαού (λαϊκή συμμετοχή) ή τουλάχιστον χωρίς την ανοχή του – ακόμη και τα πιο απολυταρχικά . Οι Οθωμανοί Σουλτάνοι στην πρόσοψη του παλατιού τους στο «Τοπ Καπί» γράφουν «ο οίκος της δικαιοσύνης». Το άλλο μεγάλο ζητούμενο δεν είναι η ισότητα που επικαλούνται οι θρησκείες και ο ουτοπικός σοσιαλισμός, αλλά η παραγωγικότητα του συστήματος: να παράγει πολλά υλικά αγαθά ώστε να εξασφαλίζει καλύτερο επίπεδο ζωής σε όλους ...
Την ανισότητα την διορθώνει αρκετά η διάχυση του πλούτου. Η επιδίωξη της ισότητας έχει οδηγήσει σε χαμηλή παραγωγικότητα και υποκριτικές πρακτικές, διότι συνήθως οι ομάδες που ασκούν την εξουσία φροντίζουν για τον δικό τους πλουτισμό και καλοπέραση, με αποτέλεσμα την φτώχεια και καταπίεση για τις λοιπές κοινωνικές τάξεις. Στο καπιταλιστικό σύστημα η λαϊκή συμμετοχή είναι οι χιλιάδες μικρομεσαίοι παραγωγοί, οι λίγοι πολύ μεγάλοι και οι χιλιάδες εργαζόμενοι προλετάριοι, μικροαστοί και αστοί. Όλοι αυτοί έχουν πρώτιστο ενδιαφέρον την διατήρηση των θέσεων εργασίας τους, επομένως και των επιχειρήσεων που εργάζονται. Ο τρίτος ετερόρρυθμος μέτοχος κάθε επιχειρήσεως είναι το κράτος, με ποσοστό γύρω στο 35 % ανάλογα με τον φόρο επί των κερδών και με δρακόντειες ελεγκτικές δυνατότητες εφ’ όσον δεν είναι διαλυμένο. Ο κανόνας αυτός παραβιάστηκε το 1983, μετά το κλείσιμο των προβληματικών. Οι εργαζόμενοι ήθελαν το κλείσιμο των λοιπών βιομηχανιών για να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι.
Στην χώρα μας, εάν δεν είχε αποβιομηχανοποιηθεί, θα είχε δημιουργηθεί μια εθνική παραγωγική αστική τάξη και μία πολυάριθμη μεσαία και μικροαστική τάξη, η οποία θα βάσιζε την ευημερία της και τις θέσεις εργασίας της στις παραγωγικές μονάδες της χώρας. Αυτό είχε αρχίσει ήδη να γίνεται αλλά το χρονικό διάστημα 1953 μέχρι 1972, δεκαεννέα χρόνια ήταν μικρό για να εμπεδώσει τέτοιες λειτουργίες και να τις κάνει πλειοψηφικές. Θα γινόντουσαν όμως νομοτελειακά όπως σε άλλες χώρες με ραγδαία βιομηχανική ανάπτυξη. Παράδειγμα η Ν.Κορέα .
Η χώρα αυτή αναφέρεται σαν παράδειγμα διότι το 1976 το ΑΕΠ της ήταν το 40%του Ελληνικού και σήμερα είναι σχεδόν μιάμιση φορά το δικό μας. Έχει γίνει βιομηχανική χώρα που ανταγωνίζεται την Γερμανία και την Ιαπωνία με τρομερά πανεπιστήμια έρευνα και τεχνολογία. Η κύρια επιδίωξη των παραγωγικών τάξεων της εθνικής αστικής βιομηχανικής τάξης και των χιλιάδων εργαζόμενων στην παραγωγή θα ήταν η διατήρηση των θέσεων εργασίας και των επιχειρήσεων .
Η ανεργία θα ήταν μηδενική, οι μισθοί θα ήταν πολύ μεγαλύτεροι, ο δημόσιος τομέας θα ήταν πολύ περιορισμένος και το ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΕΛΑΧΙΣΤΟ. Θα είχαμε οργανωμένα αυστηρά Πανεπιστήμια που θα παρήγαγαν έρευνα και τεχνολογία και θα συνεργάζονταν στενά με τις επιχειρήσεις ακριβώς όπως η Ν.Κορέα. Τώρα έχουμε αξιόλογο ερευνητικό δυναμικό που ευδοκιμεί στο εξωτερικό και ένα μεγάλο μέρος του που σαπίζει μέσα στην χώρα. Απόδειξη τούτων η Τουρκία η οποία έχει οικοδομήσει πολύ καλά πανεπιστήμια, ακόμη και ιδιωτικά.
Το κράτος θα ήταν οργανωμένο πολύ καλύτερα διότι οι παραγωγικές τάξεις θα αντιδρούσαν στην δημιουργία παρασιτικού δημόσιου τομέα. Άλλωστε ο ιδιωτικός τομέας θα προσέφερε θέσεις εργασίας πολύ καλύτερες και δεν θα υπήρχε πίεση για διορισμούς στο δημόσιο. Οι κοινωνικές παροχές και το ΕΣΥ θα ήταν οργανωμένα με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια όπως στις Σκανδιναβικές χώρες ώστε να έχουν άριστη σχέση κόστους απόδοσης και να απορροφούν λιγότερες φόρους από τις μονάδες παραγωγής και καλύτερη περίθαλψη για τους πολίτες.
Η είσοδος της χώρας στην Ε.Ε η οποία κατάργησε τους δασμούς και την προστασία της ντόπιας παραγωγής θα γινόταν με όρους που θα είχαν προετοιμάσει την εγχώρια παραγωγή στον ανταγωνισμό διότι ήταν μάχη επιβίωσης για τις επιχειρήσεις και όπως σήμερα εξακολουθούν και υπάρχουν αλλά λίγες, θα υπήρχαν πολύ περισσότερες. Τα τεράστια κονδύλια των κοινοτικών ενισχύσεων θα είχαν χρησιμοποιηθεί αποδοτικά και παραγωγικά δίνοντας πλεονεκτήματα στην Ελληνική οικονομία και δεν θα είχαν σπαταληθεί.
πηγή: tovima.gr
από aienaristeyein
