Φέτος συμπληρώνονται 126 χρόνια από τηντην 1η Μαΐου 1886, όταν διοργανώθηκε στην Αμερική η μεγάλη εργατική απεργία στο Σικάγο, για την καθιέρωση του 8ωρου
Αθανάσιος Τσίγκας
Φέτος συμπληρώνονται 126 χρόνια από την άνοιξη του 1886 και ειδικότερα την 1η Μαΐου, όταν και διοργανώθηκε από την εργατική τάξη της Αμερικής η μεγάλη εργατική απεργία στο Σικάγο, για την καθιέρωση του 8ωρου.
Μέσα στον ορυμαγδό των σημερινών εξελίξεων, με την εφαρμογή των Μνημονίων στην χώρα μας, την καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων, την δραματική μείωση των αποζημιώσεων, την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων εργοδότη και εργαζόμενου, την εφαρμογή ατομικών συμβάσεων εργασίας,φαντάζει επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε, ο εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς και η αναμόχλευση των γεγονότων που οδήγησαν στην καθιέρωση του εορτασμού της.
Μια σειρά αγώνων της αμερικάνικης εργατικής τάξης που είχε τραγική εξέλιξη, αφού κατέληξαν δύο ημέρες αργότερα σε φοβερά επεισόδια και τον θάνατο αρχικά τεσσάρων απεργών.
Οι αμερικανοί εργάτες, παρακινούμενοι από τους καναδούς συναδέλφους τους, οι οποίοι είχαν επιτύχει στην διεκδίκηση μειωμένου ωραρίου εργασίας τους.
Στην Αμερική την εποχή εκείνη το κανονιστικό πλαίσιο εργασίας ήταν ανύπαρκτο, αφού οι εργοδότες είχαν το δικαίωμα να απασχολούν το προσωπικό τους, κατά την δοκούν, 7 ημέρες την εβδομάδα, δίχως να διαχωρίζουν, ακόμη και τις Κυριακές.
Από τα Αμερικανικά συνδικάτα, αποφασίστηκε η έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886, για την διεκδίκηση της μείωσης του ωραρίου εργασίας, με την πρωτοφανή για την εποχή συμμετοχή περίπου 350.000 εργατών από 1.200 εργοστάσια.
Την ίδια μέρα στο Σικάγο, πραγματοποιήθηκε η πιο μαχητική πορεία (περίπου 90.000 οι συμμετέχοντες), με επικεφαλής τον συνδικαλιστή Albert Parson και την οκταμελή οικογένεια του. Οι πρωτοφανείς αυτές κινητοποιήσεις, θορύβησε του εργοδότες και την κρατική μηχανή και έτσι 2 μέρες αργότερα, έξω από το εργοστάσιο MacKormick στο Σικάγο, έγινε προσπάθεια από απεργοσπάστες, την τοπική αστυνομία και τους μπράβους της επιχείρησης να διασπάσουν τον απεργιακό κλοιό, έχοντας ως αποτέλεσμα τον θάνατο 4 απεργών, τον τραυματισμό αρκετών άλλων και την πρόκληση δικαιολογημένης οργής από την εργατική τάξη της πόλης.
Την επομένη μέρα, αποφασίστηκε οργάνωση συλλαλητηρίου, πρωτοστατούντων των αναρχικών, καθόσον ο Albert Parson , πέραν της συνδικαλιστικής του δράσης, ανήκε στην τάξη των αναρχικών.
Η συγκέντρωση, όπως ήταν φυσικό, ήταν πολυπληθής, αλλά ειρηνική. Αυτό δεν απέτρεψε την κρατική μηχανή, να δώσει εντολή στην αστυνομία για βίαιη καταστολή και διάλυση της συγκέντρωσης.
Στις πρώτες αψιμαχίες, ρίχθηκε από το μέρος των απωθούμενων διαδηλωτών χειροβομβίδα, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες. Άμεσα οι αστυνομικές δυνάμεις άνοιξαν πυρ κατά βούληση, σκοτώθηκαν τέσσερις απεργοί και τραυματίσθηκαν απροσδιόριστος αριθμός διαδηλωτών. Επίσης έξι αστυνομικοί έχασαν την ζωή τους, δίχως να έχει διευκρινισθεί μέχρι σήμερα, αν ρίχθηκαν πυρά από τις αστυνομικές δυνάμεις ή από τους διαδηλωτές.
Για την ρίψη της χειροβομβίδας, κατηγορήθηκαν 8 συνδικαλιστές και συνάμα αναρχικοί, 6 εκ των οποίων ήταν Γερμανοί (κάθε ομοιότητα με την σημερινή πραγματικότητα, είναι εντελώς συμπτωματική), η δίκη των οποίων ξεκίνησε την 21 Ιουνίου 1886 και τελείωσε στις 20 Αυγούστου 1886, όταν εξεδόθη η ετυμηγορία των ενόρκων.
Και οι 8 κατηγορούμενοι, κρίθηκαν ένοχοι συνομωσίας, με την πρόταση του εισαγγελέα Joulious Grinel για επιβολή θανατικής ποινής, δίχως την προσκόμιση ενοχοποιητικών στοιχείων για την βομβιστική επίθεση. Μοναδικό επιβαρυντικό στοιχείο για τους συνδικαλιστές η φραστική τους ενθάρρυνση του αγνώστου βομβιστή.
Η δίκη των οκτώ θεωρείται από διαπρεπείς αμερικανούς νομικούς ως μία από τις σοβαρότερες υποθέσεις κακοδικίας στην ιστορία των ΗΠΑ, αφού στις 26 Ιουνίου 1893 ο κυβερνήτης του Ιλινόις, Jonn Piter Altgelnt, παραδέχθηκε ότι και οι οκτώ καταδικασθέντες ήταν αθώοι.
Στη χώρα μας, ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έγινε το 1893, στην Αθήνα, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη.
Η 1η Μαΐου ήταν Σάββατο και εργάσιμη. Έτσι, επελέγη η Κυριακή 2 Μαΐου, για να έχει η γιορτή μαζικό χαρακτήρα.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Σοσιαλιστής», που εξέδιδε ο Καλλέργης, στις 5 το απόγευμα της Κυριακής συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο πάνω από 2.000 σοσιαλιστές και εργαζόμενοι.
Μια άλλη εφημερίδα της εποχής η “Εφημερίς” τους υπολόγισε μόνο σε 200 και σημείωνε σε άρθρο της: «Οι πλείστοι εξ αυτών ήσαν εργάται, ευπρεπώς κατά το πλείστον ενδεδυμένοι, με ερυθράς κονκάρδας επί της κομβιοδόχης, και πολύ ήσυχοι άνθρωποι. Αυτοί είναι οι πρώτοι σοσιαλισταί εν Ελλάδι, και συνήλθον χθες εις το πρώτον αυτών εν Αθήναις συλλαλητήριον». Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα το οποίο είχε ως εξής: «Συνελθόντες σήμερον την 2 Μαΐου, ημέραν Κυριακήν και ώραν 5 μ.μ. εν τω Αρχαίω Σταδίω, οι κάτωθι υπογεγραμμένοι μέλη του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» και υπό μισθόν πάσχοντες εψηφίσαμεν:
Α) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ` όλην την ημέραν, και οι πολίται ν` αναπαύωνται.
Β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν.
Γ) Ν` απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των.
Δ) Το συμβούλιον του «Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου» να επιδώση το ψήφισμα εις την Βουλήν.
Το ψήφισμα επεδόθη, τελικά, στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου 1893 από τον Σταύρο Καλλέργη.
Ο πρωτοπόρος σοσιαλιστής ανήλθε στη συνέχεια στο δημοσιογραφικό θεωρείο και περίμενε με ανυπομονησία από τον Πρόεδρο της Βουλής να το εκφωνήσει.
Αυτός κωλυσιεργούσε και «ησχολείτο εις την ανάγνωσιν ετέρων αναφορών προερχομένων εκ διαφόρων προσώπων και πραγματευομένων κατά το μάλλον και ήττον περί ανέμων και υδάτων», όπως έγραψε στον «Σοσιαλιστή».
Ο Καλλέργης διαμαρτυρήθηκε μεγαλοφώνως και με εντολή του Προέδρου συνελήφθη για διατάραξη της συνεδρίασης. Οι στρατιώτες της φρουράς, αφού τον κτύπησαν με τα κοντάκια των όπλων τους, τον μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε επί διήμερο.
Στις 9 Δεκεμβρίου 1983 δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών, τις οποίες εξέτισε στις φυλακές του Παλαιού Στρατώνα.
Με τον περιπετειώδη αυτό τρόπο έληξε και τυπικά ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα.
Στις μέρες όμως, το εργατικό κίνημα έχει διασπασθεί, κάθε χρόνο διοργανώνονται διαφορετικές συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις από τα εργατικά συνδικάτα (αναλόγως της πολιτικο-χρωματικής απόχρωσης), όμως μετά τα συνεχή σκληρά, άδικα, αντικοινωνικά και νεοφιλελεύθερα μέτρα που έχουν επιβληθεί από τρόικα και κυβέρνηση, η φετινή πρωτομαγιάτικη απεργία και συγκέντρωση αποκτά ιδιαίτερα αγωνιστικά χαρακτηριστικά.
Σε ανακοίνωση που εξέδωσαν τα συνδικάτα αναφέρουν ότι «Ο αγώνας των εργαζομένων συνεχίζεται με δεδομένο το γεγονός ότι συνεχίζονται οι προκλητικές απαιτήσεις των τοκογλύφων δανειστών, την ώρα που έχει εξαντληθεί κάθε περιθώριο ανοχής και αντοχής από τον κόσμο της μισθωτής εργασίας. Οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα είναι σε θέση μάχης, ώστε να αποκρούσουν την αποτυχημένη συνταγή των μνημονίων της ύφεσης, των απολύσεων, της ανεργίας, της υποταγής της χώρας στα θέλω και στις απαιτήσεις των αγορών και των τραπεζιτών».
Θα πρέπει κάποια στιγμή όμως (και φέτος είναι η μοναδική ίσως ευκαιρία) να κατανοήσουν οι εργατοπατέρες, αρχισυνδικαλιστές την αναγκαιότητα ενοποίησης των αγώνων διεκδίκησης εργασιακών κεκτημένων, αφού τα νέα μέτρα που επιβάλλονται από την Ευρώπη και τα οποία μετεκλογικά θα εμφανισθούν, θα γονατίσουν, όχι μόνο το εργατικό δυναμικό της χώρας, αλλά θα βυθίσουν στην απόγνωση και ανέχεια το σύνολο των κατοίκων αυτής της χώρας καιαπαιτείται η μαζική και ενωμένη λαϊκή αντίδραση, για να δοθεί το αρμόζον μήνυμα στους πολιτικούς μας και στα εξ Ευρώπης αφεντικά τους.
πηγή: aegeantimes.gr
από filologos10
