Πολλές είναι οι
απόψεις που έχουν διατυπωθεί σχετικά με τα κίνητρα της Γερμανίας πίσω
από τα σκληρά μέτρα που έχει επιβάλει στην Ελλάδα. Άλλες τα αποδίδουν
στην προτεσταντική ηθική, άλλες σε υφέρποντα ναζιστικά γονίδια, άλλες
στο σύνδρομο της Βαϊμάρης, άλλες σε εγγενή τιμωρητική διάθεση, που
συνάδει με την αρχέγονη εικόνα της Frau Blücher και της νταρντάνας
γερμανίδας γκουβερνάντας, και πάει λέγοντας. Τίποτα όμως απ’ αυτά δεν
πλησιάζει την αλήθεια που είναι απλή και άλλη: Το πρόβλημα των Γερμανών
δεν είναι ηθικό, αλλά γονιδιακό. Και παρά τον άμεσο συνειρμό για κάποιο
λανθάνον γονίδιο που αναπαράγει τον φασισμό από τη μια γενιά στην άλλη,
το χαλασμένο γερμανικό γονίδιο, δεν είναι αυτό, αλλά το «γονίδιο της
χαράς», εξακριβωμένο από τα καλύτερα εργαστήρια βιοτεχνολογίας και από
τους πλέον διεισδυτικούς ψυχολόγους.
Τι άλλωστε να
φταίει που οι Γερμανοί στην πλειοψηφία τους αδυνατούν να γευτούν ακόμα
και τις ελάχιστες χαρές της ζωής, όταν και η ανεργία μειώνεται και η
οικονομία τους πλέει με φουσκωμένα τα πανιά;
Θα μου πείτε ότι
στενοχωριούνται και τύπτονται που βλέπουν τους καημένους τους Έλληνες
και τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους και τους Ιρλανδούς να
ταλαιπωρούνται, με τους ίδιους να επωφελούνται από την ταλαιπωρία τους.
Αποκλείεται, αποφαίνονται οι ειδικοί. Το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και
μόνιμο. Οι Γερμανοί έχουν πλέον χάσει οριστικώς και αμετακλήτως την
ικανότητα να χαίρονται. Τι να τα κάνεις τα πλούτη και τα καλά όταν δεν
μπορείς να τα χαρείς; Και τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως σοβαρά.
Κοινωνικές μετρήσεις δείχνουν ότι το πρόβλημα αυτό αντιμετωπίζει ένα
αξιοσέβαστο 46%, ενώ ανάμεσα στους νέους το ποσοστό σκαρφαλώνει στο 55%.
Τίποτε πλέον δεν μπορεί να κάνει την εξουθενωμένη γερμανική καρδιά να
σκιρτήσει από χαρά. Κάθεται εκεί και μαραζώνει, μένοντας αδιάφορη ακόμα
και σ’ ένα πλούσιο δείπνο σε καλό εστιατόριο, ακόμα και στις διακοπές σε
εξωτικούς προορισμούς, ακόμα και μπροστά σ’
ένα βαρέλι μπύρα. Αλλά μένει το σεξ, θα μού πείτε. Μπα, ούτε και σ’
αυτό, λένε οι μετρήσεις. Ήταν που ήταν χάλια ήδη από παλιά, μπήκε στη
μέση και το μεταλλαγμένο γονίδιο και η ερωτική ζωή των Γερμανών έπιασε
πάτο.
«Καταραμένο
γονίδιο», φέρονται ν’ αναφωνούν απελπισμένοι. «Πάει, τέλειωσε πια η ζωή
για μας. Ξεχάσαμε τι σημαίνει να είσαι ευτυχισμένος».
Πώς εξηγείται
λοιπόν αυτή η κατάρρευση της ικανότητας των Γερμανών να ευτυχούν; Το
στρες της δουλειάς, είναι η πιο κοινή απάντηση. Μπορεί να έχουν ακόμα
δουλειά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα έχουν και αύριο. Μπορεί να έχουν
ακόμα δουλειά, αλλά αυτό δεν λογίζεται σαν δουλειά, αν πρόκειται να
δουλεύουν ολημερίς κι ολονυχτίς. Πιο πολύ σε δουλεία φέρνει. Κι ιδού τ’
αποτελέσματα.
Οι έρευνες όμως
έδειξαν ότι οι Γερμανοί δεν μπορούν να γευτούν τη χαρά, παρά μονάχα αν
προηγουμένως την έχουν κερδίσει, αν δηλαδή έχουν κάνει κάτι δυσάρεστο
και επίπονο, που η χαρά που ακολουθεί να έρχεται σαν δώρο για το
επίτευγμά τους. Έτσι, λοιπόν εξηγείται και η συμπεριφορά που
επιδεικνύουν προς τους πάσχοντες λαούς. Κρίνοντας από τη δική τους
νοοτροπία, τα μέτρα και οι απαιτήσεις προς εμάς, μόνο ένα σκοπό μπορεί
να έχουν: να μας κάνουν, δηλαδή, να χαρούμε, στο βαθμό που θα έχουμε
επιτύχει να ικανοποιήσουμε τους στόχους. Βάζοντας τα πράγματα στη σωστή
τους βάση, η αντίληψη ότι οι Γερμανοί θέλουν να μας τιμωρήσουν είναι
εντελώς ανιστόρητη και λανθασμένη. Τη μέθη της νίκης θέλουν να μάς
κάνουν να αισθανθούμε. Και ως προς αυτό μάλλον θα έπρεπε να τους
ευχαριστούμε. Αλλά εμείς είμαστε άλλος λαός και δεν καταλαβαίνουνε από
τέτοιες περίπλοκες διαδρομές των συναισθημάτων.
Γι αυτό και μας
ζηλεύουν! Μπορεί εμείς να το ψιθυρίζουμε αυτάρεσκα μεταξύ μας, αλλά οι
μετρήσεις είναι αμείλικτες και το φωνάζουν. Οι Γερμανοί όντως μας
ζηλεύουν. Είναι κι αυτό μέρος της κουλτούρας τους. Έτσι λένε οι
ειδικοί. Ζηλεύουν τους χαλαρούς και ευτυχισμένους ανθρώπους. Ζηλεύουν
τους λαούς που περνάνε καλύτερα από τους ίδιους, αν και με λιγότερα,
ζηλεύουν τους ανέμελους λαούς, που φρόντισαν και κράτησαν ανέπαφα στο
χρόνο τα καλά τους γονίδια.
Αν το
καλοσκεφτείς, η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Φούχτε, ο Ράιχενμπαχ, και οι
λοιποί, ούτε τον ήλιο μας θέλουν, ούτε τα οικόπεδά μας, ούτε τα λεφτά
μας. Αυτοί οι άνθρωποι τα γονίδιά μας θέλουν μόνο και τίποτε άλλο.
Κι εδώ ακριβώς έχουμε ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί…
Υ.Γ. Δείτε σχετικά στο SPIEGEL
από e-cynical
