Της Μαρίας Κορνάρου
Εύχομαι στον πρωθυπουργό και τους βουλευτές να ζήσουν για μια ημέρα αυτό που ζούμε εμείς καθημερινά…
Τους εύχομαι να γίνουν εικοσάχρονοι, σαν τους εικοσάχρονους της Ελλάδας που δεν έχουν μέλλον…
Τους εύχομαι να γίνουν 45χρονοι, άνεργοι…
Τους εύχομαι να γίνουν εξηντάρηδες και να μην έχουν σύνταξη, να μην μπορούν ν’ αγοράσουν μια σοκολάτα στα εγγόνια τους…
Τους εύχομαι να γίνουν απολυμένοι, να περιμένει η οικογένειά τους και τα παιδιά τους, το ψωμί, το γάλα, φαγητό…
Τους εύχομαι να μην μπορούν να πληρώσουν το ενοίκιό τους, τους λογαριασμούς του ρεύματος, νερού, τηλεφώνου…
Τους εύχομαι ν’ αρρωστήσουν, να περιμένουν μήνες για...
Τους εύχομαι να ζήσουν δίπλα στη χωματερή των Άνω Λιοσίων, στα εργοστάσια Λιγνίτη της ΔΕΗ, στον Ασωπό… να προσβληθούν από καρκίνο οι ίδιοι και τα παιδιά τους…
Τους εύχομαι να μην μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν, αν και μπήκαν στο Πανεπιστήμιο, γιατί δεν θα έχουν χρήματα…
Τους εύχομαι ν’ αναγκαστούν να κλέψουν για να ζήσουν και να πάνε φυλακή μαζί με χιλιάδες που εξωθούνται στην εγκληματικότητα…
Τους εύχομαι να πηγαίνουν στις Λαϊκές αγορές, μετά το μεσημέρι και να μαζεύουν υπολείμματα από τους σκουπιδοτενεκέδες για να επιβιώσουν…
Τους εύχομαι να μην έχουν φαγητό και να πεθάνουν από πείνα…
Σας τα εύχομαι, μαζί με πολλά άλλα, από καρδιάς! Σας τα εύχομαι πριν ξεχειλίσει ακόμη περισσότερο η οργή μου και πριν ξεσπάσω ενάντια στα πιστεύω μου, για ειρήνη και ειρηνικές διαμαρτυρίες!
Τους τα εύχομαι, αν κι αυτοί έχουν εξασφαλίσει το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους, από τις μίζες, τις «προμήθειες», από τα χρήματα που έκλεψαν από τον ελληνικό λαό!
Αλλά, δεν έχουν εξασφαλιστεί από την ΟΡΓΗ! Τη λαϊκή οργή που θα γίνει ο εφιάλτης τους!
