Τί βίωσα 29-30 Ιουνίου 2011 – Ποτέ δεν θα ξεχάσω (Συγκλονιστικό…)
…Έχω μαρμαρώσει λίγο πιο κάτω από το σιντριβάνι της κάτω πλατείας.
Γύρω στις τέσσερις το απόγευμα …. Ο χρόνος, η ώρα δεν έχουν καμία σημασία για μας .. ευτυχώς τα παιδιά έχουν ανάψει φωτιές, για να απωθούν κάπως τα χημικά.
Είναι όμως τόσα πολλά ….
- “Δεν τρέχουμε. Δεν πανικοβαλλόμαστε. Ήρεμα”, φωνάζουν τα μεγάφωνα .
(Οι γιατροί σε απόγνωση εκλιπαρούν τους αστυνομικούς να σταματήσουν τη ρίψη χημικών.)
- “Σταματήστε θα έχουμε νεκρούς”, ούρλιαζαν με απόγνωση.
Φωνή εν τη ερήμω…
Οι τραυματίες ερχόταν ο ένας μετά τον άλλον. Αίματα παντού, βογγητά.
Όσοι και αν τρέχαμε ήταν αδύνατον να προλάβουμε. ΠΑΝΙΚΟΣ.
Τα πρόσωπα των γιατρών αλλοιωμένα από την αγωνία και την υπερ-προσπάθεια.
Δυο γυναίκες γιατροί έχουν σηκώσει τη σημαία του Ερυθρού Σταυρού. Φωνάζουν στους αστυνομικούς Μ.Α.Τ να απομακρυνθούν διότι ήταν ιατρείο και υπήρχαν μέσα τραυματίες.
Τα Μ.Α.Τ/ όλο και πλησιάζουν σαν τροπική καταιγίδα… Μας περικυκλώνουν.
Οι γιατροί προτάσσουν τα στήθη τους να προστατέψουν τους τραυματίες εμάς. ΟΛΟΥΣ.
Αυτοί ανελέητοι, αδίστακτοι, ΚΤΗΝΟΙ!!!!!!
ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΙΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΥΘΡΟΥ ΤΑ ΣΠΑΝΕ ΟΛΑ ΧΤΥΠΟΥΝ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ. ΜΑΣ ΨΕΚΑΖΟΥΝ ΕΥΘΕΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ
Καίγομαι! Χτυπιέμαι, με πιάνει πανικός. Η ασφυξία είναι διαφορετική από τη προηγούμενες φορές.
Βγαίνεις υγρά από το στόμα τα ρουθούνια που σε πνίγουν.
Κυλιέμαι στο χώμα. Δίπλα μου άλλοι συνάνθρωποι σφαδάζουν.
Εικόνες θολές. Θόρυβοι από το υπερπέραν …..
Δεν πονάω. Δεν καίγομαι!…
Η αίσθηση του θανάτου διπλά μας…
Το μπουκάλι του μααλόξ έχει φύγει από τα χέρια μου…
Δεν παλεύω πια… Σκοτάδι…
Δεν θυμάμαι…
Κάποιος είναι πάνω μου. Με έχει αγκαλιάσει τα δάκτυλα του μες στο στόμα μου. Νοιώθω ξανά την φωτιά στο δέρμα μου στον λαιμό μου στα πνευμονία μου εκατομμύρια καυτές βελόνες με διαπερνούν… Φωνές μακριά…
- Κυρία αναπνέεται. Με διατάζει μια επιβλητική φωνή.
Το πρόσωπο του δεν θα το θυμηθώ ΠΟΤΕ.
Είμαι στο χώμα ξαπλωμένη με την πολυπόθητη μάσκα οξυγόνου.
Όλοι τρέχουν πανικόβλητοι τα πάντα γύρω μου σπασμένα κρεμασμένα. Βομβαρδισμένο τοπίο.
Κορίτσια, αγόρια, γέροι, στην ιδία κατάσταση, μπορεί και χειρότερη.
Σε λίγο συνέρχομαι. Δίνω την μάσκα οξυγόνου σε κάποιο άλλο συναγωνιστή που το είχε περισσότερο ανάγκη από μένα.
Παίρνω ξανά ένα μπουκάλι, ψεκάζομαι βάζω και μια μάσκα και ξανά στην πλατεία.
Η πλατεία είναι πεδίο μάχης. Θάλαμος αέριων.
Η ισοπέδωση της έχει ολοκληρωθεί.
Τίποτα δεν είναι όρθιο. Ο ανεμοστρόβιλος Μ.Α.Τ είχε ολοκληρώσει το καταστρεπτικό του έργο.
Ένα μικρό παιδί περνάει διπλά μου γεμάτο αίματα…
Δεκάδες άνθρωποι είναι καθισμένοι χάμω, πνίγονται.
Τα μάτια όλων μας κατακόκκινα… Πεταμένα έξω.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην άγνωστη, ή στον άγνωστο, που μου έσωσε την ζωή.
Ας είναι όλοι τους καλά.
Σύντομα θα ξαναβρεθούμε… Ξανά. Εκεί στην πλατεία όπου δολοφόνησαν την Ελλάδα. Τη Δημοκρατία. Εμάς.
Ο ΛΑΟΣ ΗΤΑΝ. ΕΙΝΑΙ. ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ. ΘΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ ΞΑΝΑ !!!!
Γύρω στις τέσσερις το απόγευμα …. Ο χρόνος, η ώρα δεν έχουν καμία σημασία για μας .. ευτυχώς τα παιδιά έχουν ανάψει φωτιές, για να απωθούν κάπως τα χημικά.
Είναι όμως τόσα πολλά ….
- “Δεν τρέχουμε. Δεν πανικοβαλλόμαστε. Ήρεμα”, φωνάζουν τα μεγάφωνα .
(Οι γιατροί σε απόγνωση εκλιπαρούν τους αστυνομικούς να σταματήσουν τη ρίψη χημικών.)
- “Σταματήστε θα έχουμε νεκρούς”, ούρλιαζαν με απόγνωση.
Φωνή εν τη ερήμω…
Οι τραυματίες ερχόταν ο ένας μετά τον άλλον. Αίματα παντού, βογγητά.
Όσοι και αν τρέχαμε ήταν αδύνατον να προλάβουμε. ΠΑΝΙΚΟΣ.
Τα πρόσωπα των γιατρών αλλοιωμένα από την αγωνία και την υπερ-προσπάθεια.
Δυο γυναίκες γιατροί έχουν σηκώσει τη σημαία του Ερυθρού Σταυρού. Φωνάζουν στους αστυνομικούς Μ.Α.Τ να απομακρυνθούν διότι ήταν ιατρείο και υπήρχαν μέσα τραυματίες.
Τα Μ.Α.Τ/ όλο και πλησιάζουν σαν τροπική καταιγίδα… Μας περικυκλώνουν.
Οι γιατροί προτάσσουν τα στήθη τους να προστατέψουν τους τραυματίες εμάς. ΟΛΟΥΣ.
Αυτοί ανελέητοι, αδίστακτοι, ΚΤΗΝΟΙ!!!!!!
ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΙΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΥΘΡΟΥ ΤΑ ΣΠΑΝΕ ΟΛΑ ΧΤΥΠΟΥΝ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ. ΜΑΣ ΨΕΚΑΖΟΥΝ ΕΥΘΕΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ
Καίγομαι! Χτυπιέμαι, με πιάνει πανικός. Η ασφυξία είναι διαφορετική από τη προηγούμενες φορές.
Βγαίνεις υγρά από το στόμα τα ρουθούνια που σε πνίγουν.
Κυλιέμαι στο χώμα. Δίπλα μου άλλοι συνάνθρωποι σφαδάζουν.
Εικόνες θολές. Θόρυβοι από το υπερπέραν …..
Δεν πονάω. Δεν καίγομαι!…
Η αίσθηση του θανάτου διπλά μας…
Το μπουκάλι του μααλόξ έχει φύγει από τα χέρια μου…
Δεν παλεύω πια… Σκοτάδι…
Δεν θυμάμαι…
Κάποιος είναι πάνω μου. Με έχει αγκαλιάσει τα δάκτυλα του μες στο στόμα μου. Νοιώθω ξανά την φωτιά στο δέρμα μου στον λαιμό μου στα πνευμονία μου εκατομμύρια καυτές βελόνες με διαπερνούν… Φωνές μακριά…
- Κυρία αναπνέεται. Με διατάζει μια επιβλητική φωνή.
Το πρόσωπο του δεν θα το θυμηθώ ΠΟΤΕ.
Είμαι στο χώμα ξαπλωμένη με την πολυπόθητη μάσκα οξυγόνου.
Όλοι τρέχουν πανικόβλητοι τα πάντα γύρω μου σπασμένα κρεμασμένα. Βομβαρδισμένο τοπίο.
Κορίτσια, αγόρια, γέροι, στην ιδία κατάσταση, μπορεί και χειρότερη.
Σε λίγο συνέρχομαι. Δίνω την μάσκα οξυγόνου σε κάποιο άλλο συναγωνιστή που το είχε περισσότερο ανάγκη από μένα.
Παίρνω ξανά ένα μπουκάλι, ψεκάζομαι βάζω και μια μάσκα και ξανά στην πλατεία.
Η πλατεία είναι πεδίο μάχης. Θάλαμος αέριων.
Η ισοπέδωση της έχει ολοκληρωθεί.
Τίποτα δεν είναι όρθιο. Ο ανεμοστρόβιλος Μ.Α.Τ είχε ολοκληρώσει το καταστρεπτικό του έργο.
Ένα μικρό παιδί περνάει διπλά μου γεμάτο αίματα…
Δεκάδες άνθρωποι είναι καθισμένοι χάμω, πνίγονται.
Τα μάτια όλων μας κατακόκκινα… Πεταμένα έξω.
Ακόμα και σήμερα είναι αδύνατον να θυμηθώ λεπτομέρειες από τα γεγονότα που βίωσα… 28-29 Ιούνη 2011… ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΦΡΙΚΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ! Γεγονότα που με ΞΥΠΝΗΣΑΝ…
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γιατρούς, στους ανθρώπους, που με αυτοθυσία έσωσαν τις ζωές μας. Τις ζωές ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ!Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην άγνωστη, ή στον άγνωστο, που μου έσωσε την ζωή.
Ας είναι όλοι τους καλά.
Σύντομα θα ξαναβρεθούμε… Ξανά. Εκεί στην πλατεία όπου δολοφόνησαν την Ελλάδα. Τη Δημοκρατία. Εμάς.
Ο ΛΑΟΣ ΗΤΑΝ. ΕΙΝΑΙ. ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ. ΘΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ ΞΑΝΑ !!!!
Πηγή: το facebook της Νίκη Λατινάκη
από olympia.gr
