Γράφει ο Σώτος Χρυσαφόπουλος
Η Δημοκρατία πρέπει να γυρίσει στη χώρα που την γέννησε, ώστε να
μπορούσε η γενέτειρα να την διδάσκει κιόλας ευθυτενώς· με αυτοπεποίθηση,
αυτοκυριαρχία, υπερηφάνεια και γνήσια πνευματικά δικαιώματα. Αν η
Δημοκρατία γύριζε στην χώρα που την γέννησε, το περιεχόμενο μιας τέτοιας
διδασκαλίας θα ήταν εξαιρετικό, εφ’όσον θα αφορούσε στην ύψιστη
προτεραιότητα να παραμένει άθικτη και ακέραια η Δημοκρατία κάτω από όλες
τις περιστάσεις.
Αν μάλιστα…γύριζε η Δημοκρατία εκεί που γεννήθηκε, θα γινόταν αυτή η διδασκαλία ένα ιερό παράδειγμα προς μίμηση, και κόλαφος για όσους θεωρούν ότι πολύς ή λίγος περιορισμός στην Δημοκρατία ενδείκνυται, όταν κινδυνεύει μια χώρα· και θα έδειχνε ότι η Δημοκρατία δεν είναι πολυτέλεια ή πρόσχημα ή ρούχο στην ντουλάπα, αριθμοί, καταδολίευση και ψέμματα, αλλά αυθεντική θωράκιση μιας χώρας απέναντι σε κάθε λογής κίνδυνο· και θα εδραίωνε αυτό το δίδαγμα την ανόθευτη πίστη των ανθρώπων στην αξία της Δημοκρατίας. Θα ενίσχυε δε την ειλικρινή έγνοια και αγάπη των ανθρώπων για την χώρα που την γέννησε.
Έχοντας κατά νου όλα όσα έχουν συμβεί, και θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν στους δρόμους και τις πλατείες μας, τα γράφω τούτα με αφορμή την παραίτηση του Βούλγαρου Πρωθυπουργού, ο οποίος ρητώς και απεριφράστως δήλωσε ότι δεν δέχεται να ξυλοκοπούνται οι πολίτες και συμπολίτες του από την αστυνομία, κατά τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας απέναντι στην κυβέρνηση. Ιδού που ένα ηχηρό μάθημα Δημοκρατίας έρχεται αυτή τη φορά από την Βουλγαρία, αντί να έρχεται, όπως θα περίμενε κανείς από την Ελλάδα, δηλαδή από την χώρα που γέννησε την Δημοκρατία.
Δεν είναι κακό που έρχεται το δίδαγμα από αλλού· από τον γείτονα· διότι θα ήταν υπερβολικά αλαζονικό, επηρμένο και στείρο να θεωρεί κανείς ότι μόνο η χώρα που γέννησε την Δημοκρατία δικαιούται να δίδει τέτοια μαθήματα. Αντιθέτως, θα έπρεπε να θεωρείται χαρά, ευτύχημα τόσο για την ίδια την Δημοκρατία, όσο και για αυτήν την χώρα που την γέννησε, άλλες χώρες να δείχνουν ότι έχουν πάρει το μάθημά τους, και το διαδίδουν με παρρησία. Και όταν έχεις χάσει τη Δημοκρατία, θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να δεχθείς ότι θα έλθει από κάπου, ώστε να γυρίσει σε σένα. Πώς αλλιώς;
Το ντροπιαστικό, λοιπόν, δεν είναι που η γενέτειρα της Δημοκρατίας δεν είναι σε θέση να δώσει τέτοια μαθήματα, αφού ακόμα αναμένει να γυρίσει η Δημοκρατία. Το ντροπιαστικό, ένα πραγματικό όνειδος, είναι που, ενώ δεν είναι σε θέση να διδάξει –λογικό αφού περιμένει να γυρίσει η Δημοκρατία– δεν είναι καν σε θέση να διδαχθεί. Δυστυχώς. Διότι έτσι η Δημοκρατία δεν θα γυρίσει ποτέ.
Ίσως, τώρα, κάποιοι να πιστεύουν ότι δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Δεν μπορώ να τους πάρω από το χεράκι και να τους πάω στην πορεία, στους δρόμους, στις πλατείες. Ας μείνουν στον κόσμο τους· στην κοσμάρα τους, καλύτερα θα έλεγα. Μόνο που για τους δύσπιστους, κάθε είδους, υπάρχει μια πληροφορία η οποία, περιέργως, τους λείπει και χρειάζεται, ωστόσο, να την λάβουν –μας παραδίδεται από τους αιώνες, δικαιωμένη από τους αιώνες· ότι: Κ α ι ό μ ω ς γ υ ρ ί ζ ε ι !
από aienaristeyein
Αν μάλιστα…γύριζε η Δημοκρατία εκεί που γεννήθηκε, θα γινόταν αυτή η διδασκαλία ένα ιερό παράδειγμα προς μίμηση, και κόλαφος για όσους θεωρούν ότι πολύς ή λίγος περιορισμός στην Δημοκρατία ενδείκνυται, όταν κινδυνεύει μια χώρα· και θα έδειχνε ότι η Δημοκρατία δεν είναι πολυτέλεια ή πρόσχημα ή ρούχο στην ντουλάπα, αριθμοί, καταδολίευση και ψέμματα, αλλά αυθεντική θωράκιση μιας χώρας απέναντι σε κάθε λογής κίνδυνο· και θα εδραίωνε αυτό το δίδαγμα την ανόθευτη πίστη των ανθρώπων στην αξία της Δημοκρατίας. Θα ενίσχυε δε την ειλικρινή έγνοια και αγάπη των ανθρώπων για την χώρα που την γέννησε.
Έχοντας κατά νου όλα όσα έχουν συμβεί, και θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν στους δρόμους και τις πλατείες μας, τα γράφω τούτα με αφορμή την παραίτηση του Βούλγαρου Πρωθυπουργού, ο οποίος ρητώς και απεριφράστως δήλωσε ότι δεν δέχεται να ξυλοκοπούνται οι πολίτες και συμπολίτες του από την αστυνομία, κατά τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας απέναντι στην κυβέρνηση. Ιδού που ένα ηχηρό μάθημα Δημοκρατίας έρχεται αυτή τη φορά από την Βουλγαρία, αντί να έρχεται, όπως θα περίμενε κανείς από την Ελλάδα, δηλαδή από την χώρα που γέννησε την Δημοκρατία.
Δεν είναι κακό που έρχεται το δίδαγμα από αλλού· από τον γείτονα· διότι θα ήταν υπερβολικά αλαζονικό, επηρμένο και στείρο να θεωρεί κανείς ότι μόνο η χώρα που γέννησε την Δημοκρατία δικαιούται να δίδει τέτοια μαθήματα. Αντιθέτως, θα έπρεπε να θεωρείται χαρά, ευτύχημα τόσο για την ίδια την Δημοκρατία, όσο και για αυτήν την χώρα που την γέννησε, άλλες χώρες να δείχνουν ότι έχουν πάρει το μάθημά τους, και το διαδίδουν με παρρησία. Και όταν έχεις χάσει τη Δημοκρατία, θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να δεχθείς ότι θα έλθει από κάπου, ώστε να γυρίσει σε σένα. Πώς αλλιώς;
Το ντροπιαστικό, λοιπόν, δεν είναι που η γενέτειρα της Δημοκρατίας δεν είναι σε θέση να δώσει τέτοια μαθήματα, αφού ακόμα αναμένει να γυρίσει η Δημοκρατία. Το ντροπιαστικό, ένα πραγματικό όνειδος, είναι που, ενώ δεν είναι σε θέση να διδάξει –λογικό αφού περιμένει να γυρίσει η Δημοκρατία– δεν είναι καν σε θέση να διδαχθεί. Δυστυχώς. Διότι έτσι η Δημοκρατία δεν θα γυρίσει ποτέ.
Ίσως, τώρα, κάποιοι να πιστεύουν ότι δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Δεν μπορώ να τους πάρω από το χεράκι και να τους πάω στην πορεία, στους δρόμους, στις πλατείες. Ας μείνουν στον κόσμο τους· στην κοσμάρα τους, καλύτερα θα έλεγα. Μόνο που για τους δύσπιστους, κάθε είδους, υπάρχει μια πληροφορία η οποία, περιέργως, τους λείπει και χρειάζεται, ωστόσο, να την λάβουν –μας παραδίδεται από τους αιώνες, δικαιωμένη από τους αιώνες· ότι: Κ α ι ό μ ω ς γ υ ρ ί ζ ε ι !
από aienaristeyein
