Ποια Ελληνικά Πανεπιστήμια τον έχον ανακηρύξει ως επίτιμο διδάκτορα και πότε;
Πεποίθησή μου είναι ότι, ο δημόσιος λόγος έχει όρια και ευθύνη τήρησης άγραφων ηθικών κανόνων του “δέοντος” και του πολιτισμού.
Έχω γράψει λοιπόν κατά καιρούς, ότι αυτήν την περίοδο συντελείται στην Ευρώπη ίσως η μεγαλύτερη και η σπουδαιότερη πολιτική “αλλαγή”.
Δεν είναι η φυσιολογική εναλλαγή “πολιτικών” εξαιτίας “επικράτησης” διαφορετικής πολιτικής ομάδας και διαφορετικής πολιτικής αντίληψης.
Συντελείται “κοσμογονική” διαρθρωτική πολιτική αλλαγή στις δομές της, στην φύση της, κυρίως όμως στις πολιτικο-οικονομικές της στοχεύσεις και επιδιώξεις.
Αλλαγή για την οποίαν μίλησε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ John F. Kennedy, λίγο πριν δολοφονηθεί, για τα χαρακτηριστικά της και την επιρροή της σε ολόκληρο τον κόσμο.
Όταν ανεπιτυχώς προσπάθησε να μεταβιβάσει στο Αμερικάνικο δημόσιο το δικαίωμα εκτύπωσης χρήματος στην Αμερική, το οποίο ανήκε και ανήκει σε ιδιωτική εταιρία (βλέπε Τράπεζα της Ελλάδος).
Αυτό βέβαια δεν αφορά μόνον την αλλαγή προσώπων σε θέσεις και αξιώματα στον μηχανισμό Διοίκησης της ΕΕ, αλλά σημειολογικά η κάθε “εναλλαγή” σε κορυφαίες πολιτικές θέσεις αξιωματούχων της ΕΕ, αποτελούσα την “κορυφή” του παγόβουνου, σηματοδοτεί και αλλαγές στην πολιτική και οικονομική εξέλιξη της ΕΕ.
Το έτος 2011 στην ΕΕ, 119,6 εκατομμύρια άνθρωποι ή το 24,2 % του πληθυσμού της βρέθηκαν στα πρόθυρα του κοινωνικού αποκλεισμού, “ακούμπησαν” δηλαδή την “φτώχεια”, αντιμετώπισαν σοβαρές οικονομικές δυσκολίες, ανακοίνωσε την περασμένη Δευτέρα η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία, η Eurostat.
Το μεγαλειώδες πολιτικό ερώτημα του οποίου την απάντηση καλούνται να δώσουν όλοι οι “πολιτικοί” της Ευρώπης είναι, “θα κατορθώσουν οι Τραπεζίτες να χειραγωγήσουν την Ευρωπαϊκή κοινωνία, να επιβάλλουν τον νεοφιλελευθερισμό ως οικονομική εφαρμογή σε ολόκληρη την Ευρώπη, ή θα αντιδράσουν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, οι λαοί της Ευρώπης” ;;; Ίδωμεν !!!
Οφείλουμε όμως ως κοινωνία, ως άνθρωποι, ως “πολιτισμός”, τον σεβασμό και την απόδοση τιμής σε έναν “ηγέτη” ο οποίος αποσύρεται εκουσίως, σε έναν “ρήτορα” της Δημοκρατίας, σε έναν “ιππότη” της ανθρωπότητας, παρ’ότι βρίσκεται “πολιτικά” στην αντίπερα όχθη και κατά καιρούς του έχω ασκήσει έντονη κριτική.
Και λέω εκουσίως, διότι πίσω από την απόσυρσή του, βρίσκεται ποιος άλλος, παρά η Ανγκέλα Μέρκελ, της οποίας τοβιογραφικό [σχετικό άρθρο] παρουσιάσαμε εχτές σε πρωτοσέλιδό μας!
Ο κ. Jean-Claude Juncker γεννήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου του 1954 στην Redange-sur-Attert, μία πόλη στα δυτικά του Λουξεμβούργου κοντά στα σύνορα με το Βέλγιο.
Μετά το σχολείο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο οικοτροφείο στο Clairefontaine (Βέλγιο), ο κ. Jean-Claude Juncker ενεγράφη στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, όπου και του απονεμήθηκε μεταπτυχιακός τίτλος το 1979.
Τον Φεβρουάριο του 1980, ορκίστηκε ως δικηγόρος, ως αποτέλεσμα της έγκαιρης πολιτικής του συμμετοχής και της εισόδου του στην κυβέρνηση, ποτέ δεν άσκησε στην πραγματικότητα το επάγγελμά του.
Όταν ένα κυβερνητικό αξίωμα έγινε διαθέσιμο τον Δεκέμβριο του 1982, ο κ. Jacques Santer, ο υπουργός Οικονομικών εκείνης της εποχής, ενεθάρρυνε τον Πρωθυπουργό κ. Pierre Werner να διορίσει τον νεαρό κ. Jean-Claude Juncker ως Υφυπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης.
Τον Ιούνιο του 1984, ο κ. Jean-Claude Juncker, βάζει υποψήφιος με το Χριστιανικο- Κοινωνικό Κόμμα (CSV), με το οποίο εκλέγεται στο Κοινοβούλιο για πρώτη φορά. Διορίστηκε Υπουργός Εργασίας, αλλά και Υπουργός αρμόδιος για τον προϋπολογισμό, στην πρώτη κυβέρνηση με επικεφαλής τον κ. Jacques Santer.
Το 1985, το Λουξεμβούργο προήδρευσε του Συμβουλίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων και ο κ. Jean-Claude Juncker είχε την προεδρία του Συμβουλίου Κοινωνικών Υποθέσεων και του Συμβουλίου του Προϋπολογισμού.
Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται στην αρχή της, από την αποφασιστικά φιλοευρωπαϊκή δέσμευσή του, εμπνευσμένη από τη βαθιά πεποίθησή του ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ήταν το κλειδί για τη μοναδική εγγύηση της διαρκούς ειρήνης σε όλη την Ευρώπη.
Μετά τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 1989, ο κ. Jean-Claude Juncker διορίστηκε Υπουργός των Οικονομικών, Υπουργός Εργασίας, τοιουτοτρόπως εισέρχεται σε ένα νέο κεφάλαιο της πολιτικής του σταδιοδρομίας.
Το 1991, ως ο σημερινός πρόεδρος της Οικονομικής και Δημοσιονομικής Πολιτικής του Συμβουλίου της Ευρώπης, ο κ. Jean-Claude Juncker έγινε ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, ιδίως του τμήματος σχετικά με την οικονομική και νομισματική ένωση, της οποίας συνέταξε ο ίδιος μεγάλα τμήματά της.
Τον Μάιο του ίδιου έτους, κατά την άτυπη συνεδρίαση των Υπουργών Οικονομικών των δώδεκα κρατών μελών στο Λουξεμβούργο, η οικονομική και νομισματική διαπραγματεύση για την ένωση επιτεύχθηκε χάρη στην καρποφόρα παρέμβαση του κ. Jean-Claude Juncker, η οποία συνίστατο στη δημιουργία της opt-out αρχής του Ηνωμένου Βασιλείου. Τον Φεβρουάριο του 1992, ήταν ένας από τους υπογράφοντες της Συνθήκης του Μάαστριχτ.
Τον Ιούνιο του 1994, ο κ. Jean-Claude Juncker επανεξελέγη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και διατήρησε τον υπουργικό θώκο των Οικονομικών, ώς Υπουργός Εργασίας.
Στις 20 Ιανουαρίου 1995, μετά το διορισμό του Πρωθυπουργού Ζακ Σαντέρ ως προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και την επακόλουθη έγκριση του διορισμού αυτού από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ο κ. Jean-Claude Juncker διορίστηκε Πρωθυπουργός και Υπουργός Επικρατείας.
Ως επικεφαλής της κυβέρνησης, συνέχισε να εκπληρώνει τα καθήκοντά του ως Υπουργός των Οικονομικών, Υπουργός Εργασίας και Απασχόλησης.
Στη θέση του ως επικεφαλής της κυβέρνησης, ο κ. Jean-Claude Juncker, ανέπτυξε εξωστρεφή πολιτική, παίζοντας ένα πιο σημαντικό ρόλο στην προώθηση του Λουξεμβούργου στο εξωτερικό. Έχει εκπροσωπήσει το Λουξεμβούργο σε πολλές επίσημες και την εργασία που σχετίζονται με επισκέψεις σε όλο τον κόσμο, συχνά συνοδεύεται από μια σημαντική οικονομική αντιπροσωπεία.
Με προτροπή του, ενισχύθηκαν οι πολιτικοί και οικονομικοί δεσμοί με πολλές χώρες. Ιδιαίτερη σημασία αποδόθηκε στην αναπτυξιακή συνεργασία με τις χώρες-στόχους του Λουξεμβούργου.
Από το 2001, με συνολικές δαπάνες το 0,8% του ΑΕΠ του, το Λουξεμβούργο κατατάσσεται μεταξύ των κορυφαίων πέντε χωρών οι οποίες εμφανίζουν την μεγαλύτερη πρόοδο στην συνεργασία με άλλες χώρες για την ανάπτυξη.
Τον Δεκέμβριο του 1996, ως αποτέλεσμα της επιτυχημένης του και λεπτής διαμεσολάβησης μεταξύ του Γερμανού Καγκελάριου κ. Helmut Kohl και του γάλλου προέδρου κ. Ζακ Σιράκ, σχετικά με το θέμα του Συμφώνου Σταθερότητας το οποίο συνοδεύει την οικονομική και νομισματική ένωση, ο διεθνής Τύπος ονομάζει τον κ. Jean-Claude Juncker ώς “τον ήρωα του Δουβλίνου “.
Κατά την περίοδο της Λουξεμβουργιανής προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά το δεύτερο εξάμηνο του 1997, ο κ. Jean-Claude Juncker αδράτετται της ευκαιρίας να τονίσει τις φιλοδοξίες του για μια πιο κοινωνική Ευρώπη.
Τον Νοέμβριο του 1997, το έκτακτο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για την Απασχόληση είδε την δημιουργία της «διαδικασίας του Λουξεμβούργου” και υποχρέώσε τα κράτη μέλη να υποβάλλουν ετήσιο σχέδιο δράσης για την προώθηση της απασχόλησης και να ανταποκριθούν σε ποσοτικοποιημένους δείκτες και επαληθεύσιμα κριτήρια, στο πλαίσιο της δημιουργίας θέσεων εργασίας και την καταπολέμηση της ανεργίας.
Ένα μήνα αργότερα, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Λουξεμβούργου, η Ευρωπαϊκή Ένωση άνοιξε τις πόρτες της για τη διεύρυνση προς την Ανατολή.
Η ίδια σύνοδος κορυφής ήταν μάρτυρας στη δημιουργία του Ευρώ, η άτυπη ομάδα του Υπουργού Οικονομικών η οποία συμμετείχε στην οικονομική και νομισματική ένωση, μετονομάστηκε σε Ομάδα Ευρώ.
Μετά τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 1999, ο κ. Jean-Claude Juncker διορίστηκε Πρωθυπουργός, Υπουργός μιας κυβέρνησης η οποία αποτελείται από μέλη της CSV και του Δημοκρατικού Κόμματος (DP).
Βάζοντας κατ’αυτόν τον τρόπο, το τέλος σε 15 χρόνια από κυβερνητικό συνασπισμό μεταξύ του CSV και του Κόμματος των Εργαζομένων και Σοσιαλιστών του Λουξεμβούργου »(LSAP).
Ο κ. Jean-Claude Juncker διατήρησε τη χρηματοδότηση του χαρτοφυλακίου του.
Στις 31 Ιουλίου 2004, ο κ. Jean-Claude Juncker είχε ανανεώσει την θητεία της Κυβέρνησης, Υπουργός Επικρατείας, Υπουργός Οικονομικών στον κυβερνητικό συνασπισμό CSV-LSAP, ως αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 13ης Ιουνίου 2004 στίς οποίες απέκτησε και τα προσωπικά ρεκόρ ψήφων του.
Από την 1η Ιανουαρίου του 2005, ο Jean-Claude Juncker ως εκ τούτου, ήταν ο πρώτος μόνιμος πρόεδρος της Ευρωομάδας, η οποία περιλαμβάνει τούς Υπουργούς Οικονομικών των κρατών-μελών της ζώνης του ευρώ.
Κατά τους πρώτους έξι μήνες του 2005, η Λουξεμβουργιανή Προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιτρέπει στον κ. Jean-Claude Juncker για να εξασφαλίσει τη συμφωνία του Μαρτίου του 2005 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, σχετικά με τη μεταρρύθμιση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, σε συμφωνία, η οποία δεν επηρέασε τις θεμελιώδεις αρχές του συμφώνου.
Κατά τη διάρκεια αυτής της συνόδου κορυφής, ο κ. Jean-Claude Juncker ως εκ τούτου κατάφερε να αναβιώσει τη στρατηγική της Λισσαβόνας, σε μια προσπάθεια να επιβεβαιώσει την κοινωνική και περιβαλλοντική της διάσταση.
Μετά την επιστροφή του κυβερνητικού συνασπισμού των CSV-LSAP, ως αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών της 7ης Ιουνίου 2009, ο κ. Jean-Claude Juncker ήταν για άλλη μια φορά πρωθυπουργός, ο υπουργός Επικρατείας, καθώς και Υπουργός Οικονομικών στις 23 Ιουλίου 2009.
Είναι μέλος του CSV από το 1974, ο κ. Jean-Claude Juncker και ήταν κοινοβουλευτικός γραμματέας της ομάδας από τον Οκτώβριο 1979 έως τον Δεκέμβριο του 1982.
Μεταξύ Ιανουαρίου 1990 και Φεβρουαρίου 1995, διορίστηκε πρόεδρος του CSV.
Μετά τη θητεία του ως διοικητού της Παγκόσμιας Τράπεζας 1989 – 1995, ο κ. Jean-Claude Juncker ανέλαβε το ρόλο του διοικητή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και του διοικητή της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (ΕΤΑΑ).
Μια σειρά από διεθνή πανεπιστήμια έχουν παραχωρήσει στον κ. Jean-Claude Juncker, τον τίτλο του επίτιμου διδάκτωρος:
- η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Münster (6 Ιουλίου 2001),
- το Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου (13 Απριλίου 2003),
- το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης ( 27 του Ιανουαρίου 2004),
- το Πανεπιστήμιο Robert Schuman του Στρασβούργου (25 Οκτωβρίου 2007),
- το Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ (10 Απριλίου 2008),
- το Ιατρικό Πανεπιστήμιο Innsbruck (15 Νοεμβρίου 2010) και
- το Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών (8η Φεβρουαρίου του 2011 ).
Ο κ. Jean-Claude Juncker ως εκ τούτου ήταν αποδέκτης πολλών διεθνών διακοσμήσεων: τιμήθηκε με το έμβλημα του Μεγάλου Αξιωματικού της Λεγεώνας της Τιμής από τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, στις 5 Φεβρουαρίου 2002 και έγινε επίτιμος δημότης της από την πόλη του Τρίερ ( «επίτιμος δημότης της πόλης του Trier”) στις 27 Μαΐου 2003.
Σε αναγνώριση της δέσμευσής του για την ευρωπαϊκή ιδέα, ο κ. Jean-Claude Juncker έχει να παρουσιάσει με μια σειρά σημαντικών διεθνών πολιτικών βραβείων, μεταξύ των οποίων και το διάσημο βραβείο Καρλομάγνου στο Άαχεν το 2006.
Στις 12 Μαρτίου 2007, ο κ. Jean-Claude Juncker έγινε δεκτός ως συνδεδεμένο μέλος ξένων στην Ακαδημία των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών του Ινστιτούτου της Γαλλίας, καταλαμβάνοντας την προεδρία την οποίαν άφησε κενή με τον θάνατό του ο κ. Leopold Sedar Senghor.
Από τις 20 Δεκεμβρίου 2007, ο κ. Jean-Claude Juncker είναι επίτιμο μέλος του Ινστιτούτου του Μεγάλου Δουκάτου, του τμήματος των Ηθικών και Πολιτικών επιστημών.
Στις 16 Φεβρουαρίου 2009, ο πρωθυπουργός έγινε επίτιμος γερουσιαστής της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών.
Στίς 03 Νοεμβρίου του 2012, με σεμνότητα η οποία χαρακτηρίζει τούς “μεγάλους” ηγέτες, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να παραιτηθεί από την προεδρία του Eurogroup, περί το τέλος του έτους με αρχές του επομένου, και κάλεσε τους υπουργούς των Οικονομικών της ευρωζώνης να αποφασίσουν για το ποιος εξ` αυτών θα είναι ο διάδοχός του.
πηγή: aegeantimes.gr
από aienaristeyein
