Μόλις είκοσι ένα χρόνια έχουν περάσει από τη λειτουργία του πρώτου ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού, γεγονός που όλοι μας πανηγυρίσαμε τότε προσδοκώντας καλύτερη ενημέρωση, περισσότερη ψυχαγωγία, πολυφωνία ή οτιδήποτε τέλος πάντων προσδοκούσε ο καθένας από εμάς.
Αφού η πίτα των τηλεοπτικών συχνοτήτων μοιράστηκε και οι αρχικοί πανηγυρισμοί κόπασαν, αφού οι ιδιοκτήτες τους ισχυροποιήθηκαν οικονομικά (βλέπετε η διαφήμιση αποφέρει τεράστια κέρδη), τότε οι μάσκες έπεσαν και επιτέλους φάνηκε ο πραγματικός σκοπός της τηλεοπτικής επανάστασης του τέλους της δεκαετίας του ’80.
Δημιουργήθηκε λοιπόν μια «αριστοκρατία» ιδιοκτητών μέσων μαζικής ενημέρωσης, οι οποίοι...
πολύ σύντομα δραστηριοποιήθηκαν και σε άλλους τομείς επιχειρηματικότητας (π.χ κατασκευές) διευρύνοντας ακόμη περισσότερο την οικονομική τους ισχύ. Το χειρότερο όμως ήταν πως οι εθνοπατέρες μας όχι μόνο δεν δημιούργησαν νομοθετικό πλαίσιο τέτοιο που να καθιστά ασύμβατη την όποια επιχειρηματική δράση με την δραστηριοποίηση στο χώρο των ΜΜΕ, αλλά – αντιθέτως – ενεπλάκησαν σε απίστευτα παιχνίδια διαπλοκής αποσκοπώντας αφενός σε εύκολο πλουτισμό και αφετέρου στην πολιτική τους επιβίωση.
Με απλά λόγια όταν κάποιος αναθέτει ένα έργο στην κατασκευαστική εταιρεία τάδε, ιδιοκτήτης της οποίας είναι ο κύριος Χ, που όλως τυχαίως έχει και έναν τηλεοπτικό σταθμό, τότε έχει σίγουρα εξασφαλίσει:
α. τις μίζες του (νόμιμες και παράνομες) και
β. τηλεοπτική προβολή για τον ίδιο και το κόμμα του.
και η πολιτική προβολή είναι πια στις μέρες μας συνώνυμο της πολιτικής επιβίωσης.
Απόδειξη δε αυτού είναι το γεγονός ότι επιβιώνουν στην ελληνική πολιτική σκηνή πρόσωπα που από χρόνια θα έπρεπε να έχουν εξαφανιστεί λόγω του παρελθόντος τους, ενώ αντιστρόφως παραγκωνίζονται άξια και ικανά πρόσωπα γιατί έχουν το… μειονέκτημα να μη διαπλέκονται.
Άλλη δε απόδειξη είναι το (επίσης γνωστό σε όλους) ότι όλα τα κόμματα έχουν το δικό τους ευνοούμενο επιχειρηματικό κύκλο. Είναι οι γνωστοί «πράσινοι», «γαλάζιοι» «κόκκινοι» κλπ διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, όπως αστόχως τους αποκαλούν, γιατί το χρώμα του χρήματος είναι ένα και το αυτό. Άλλωστε κανένα πρόβλημα δεν έχουν να μεταπηδούν ένθεν κακείθεν, αρκεί να υπάρχει ισχυρό κίνητρο.
Το αναμενόμενο θα ήταν – αν βεβαίως οι θεσμοί λειτουργούσαν –
σύσσωμη η Βουλή να ρυθμίσει και να αποκαταστήσει αυτό το έλλειμμα δημοκρατίας που δημιουργήθηκε στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου μας, συνεπεία των αλλαγών που έρχονται με το πέρασμα του χρόνου και την αλλαγή των συνθηκών ζωής μέσα στη διαρκώς και ταχέως εξελισσόμενη κοινωνία μας.
Αντ’ αυτού πλήρης σιωπή, ενδεικτική του πως αντιμετωπίζουν την πολιτική οι νεοέλληνες πολιτικοί μας.
Έτσι η τέταρτη εξουσία έγινε πρώτη και εμείς οι Έλληνες απολαμβάνουμε πρωθυπουργούς μικρού μεγέθους και ηθικού αναστήματος και μεσσίες που προβάλλουν διλήμματα της μορφής «ΔΝΤ ή χρεωκοπία» που μας υπαγορεύουν τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης και οι πληρωμένοι δολοφόνοι της αλήθειας και της πραγματικής ενημέρωσης του λαού.
Κι όμως ευρέθη ελπίς! Τελευταία εστία αντίστασης το διαδίκτυο. Εδώ η φωνή δεν πνίγεται, εδώ η γλώσσα ξαναγίνεται εργαλείο δημιουργίας και προβληματισμού, κόντρα σ’ αυτούς που έχουν μάθει να τη χρησιμοποιούν μόνο για γλείψιμο.
πηγή: Αιτωλός
από citypress-gr
