τό χαραγμένο στων αλύγιστων ηρώων μας τήν μνήμη
μέ του δίκιου τους τήν λάμψη.
Καί στήν ομίχλη απ’ τό χθές, μέσα στή θύμησή σου,
ως σάλπισμα εξέγερσις πελώριο ξεπροβάλει
τής νιότης σου τό όραμα που στένεψε τόν χρόνο.
Ξάφνου η καρδία σου τράνεψε κι απλώνοντας τά χέρια
πλάτυνες τούς ορίζοντες κι ύψωσες στά ουράνια
της σκλάβας Κύπρου τήν κραυγή:
« Τούρκε, Αττίλα φονευτή, δέν σου ανήκει τούτ’ η γή! »
Έτσι ενόγαγες εσύ τήν Λευτεριά
κι έγινες θρύλος, ύμνος μας τρανός κι υπόσχεσις αντάμα
νά πληρωθή του έθνους μας το ακριβό τό τάμα.
Κι εμείς, κρατώντας ταπεινά ως μόνο φυλαχτό
τήν καύτρα του τσιγάρου σου που κρέμοταν στά χείλη,
σάν πυροκόκκινη φωτιά σέ Λευτεριάς καντήλι,
ως ακριβό θυμίαμα τήν ώρια θύμησή σου
καί σάν τό θείο άγιασμα τό αίμα της πληγής σου,
παρουσιάζουμε σεμνά τά όπλα της ψυχής
καί σου ευχόμαστε θερμά μ’ ένα λεπτό σιγής:
« Καλό ταξίδι Σολομέ! Πήγαινε στό καλό.
Εμείς σέ συντροφεύουμε μέ ένα ευχαριστώ!
Σ’ ευχαριστούμε όλοι εμείς, της ελπίδας η γενιά
που κέρδισε μιά ματωμένη σπιθαμή ελευθεριά!
Σ’ ευχαριστούμε! Έχε γειά! »
από taxalia
