Η «ψυχή» των ΝΙΝ, οΤρεντ Ρέζνορ, αποφάσισε να εγκαταλείψει την μπάντα και κάνει μαζί τους τις τελευταίες του εμφανίσεις. Πριν απ' αυτό, ο οργισμένος Τρεντ Ρέζνορ μας μιλάει για τη μελλοντική του «μοναχική» πορεία στον κόσμο της μουσικής.
«Έφτασα, οτα σαράντα μου χρόνια, σ' ένα σημείο που χρειάζομαι μιαν αλλαγή.
Τώρα πια δεν νιώθω τόσο εναντίον του κόσμου όσο είκοσι χρόνια πριν, όταν πρωτοξεκινούσα. Ίσως επειδή μεγαλώνω και νιώθω καλύτερα με τον εαυτό μου. Αλλά όταν βγαίνω στη σκηνή, στις συναυλίες μου, δεν υποκρίνομαι. Δεν υποδύομαι κάποιον ρόλο. Καθώς όμως το κάνω κάθε νύχτα, βγάζω οργή και ένταση, καταντάει νοσηρό. Δεν είμαι πια αυτοκαταστροφικός. Θέλω να δω τι συμβαίνει πέρα από τους Nine Inch Nails. Ίσως δεν συμβαίνει τίποτα. Αλλα θέλω να το δω. Η μηχανή του ροκ εν ρολ, οι ΝΙΝ, δουλεύει άψογα, όμως εγώ δεν μπορώ πιά να συμμετέχω».
Από την άλλη άκρη του τηλεφώνου ο Τρεντ Ρέζνορ, η ψυχή των ΝΙΝ, της αμερικανικής μπάντας που έφερε στη μουσική σκηνή ένα θορυβώδες ηλεκτρονικό ροκ, μας μιλάει αποκλειστικά από το Αμστερνταμ.
«Υστερα από αρκετή σκέψη, μου φάνηκε ότι έφτασε η κατάλληλη στιγμή για να σταματήσω τις περιοδείες ως Nine Inch Nails» λέει ο Ρέζνορ. «Θα συνεχίσω να γράφω μουσική, αλλά όχι πια μ' αυτήν την ταχύτητα που έχω συνηθίσει. Ετσι και αλλιώς, στους καιρούς μας δεν βγάζεις λεφτά ως μουσικός. Οπότε, θα στραφώ στην παραγωγή. Ή θα κάνω άλλα πράγματα που θα είναι λιγότερο ασφαλή, αλλά πολύ πιο ενδιαφέροντα».
Γι' αυτό και μιλάει με απόλυτη ελικρίνεια για τη συναυλία του στην Αθήνα.
Δεν είχα έρθει ποτέ στην Ελλάδα, δεν ξέρω τι θα συναντήσω. Αλλά μου αρέσουν οι προκλήσεις. Στην Πολωνία, πάντως, που έπαιξα κι εκεί για πρώτη φορά, ήταν μία από τις καλύτερες συναυλίες».
Είκοσι χρόνια στη σκηνή δεν έχει κουραστεί, αλλά χωρίς δισκογραφική πίσω του να τον στηρίζει ο Ρέζνορ πρέπει να μετράει το κάθε του βήμα. «Είναι όμορφο να παίζεις σε συναυλίες τα τραγούδια σου-αυτή η ανταλλαγή ενέργειας με τον κόσμο είναι ανεκτίμητη. Αλλά το πρόβλημα είναι οικονομικό. Πρέπει να δώσεις πολλές συναυλίες για να τα βγάλεις πέρα μετά έξοδα. Και έτσι παίζεις περισσότερο και ταξιδεύεις περισσότερο, και καταντάει ένας φαύλος κύκλος».
Ο Τρεντ Ρέζνορ έκανε πέρυσι μια ριζοσπαστική κίνηση. Απομακρύνθηκε από τη μουσική βιομηχανία και άρχισε να γράφει μουσική και να τη δίνει δωρεάν μέσα από το σάιτ του,το «www.nin.com». Πρώτα έδωσε έναν πειραματικό δίσκο, το «Ghosts I-IV», και μετά το «The Slip». «Ο δίσκος βγήκε αυθόρμητα και εντελώς απρογραμμάτιστα» λέει μιλώντας για την τελευταία δουλειά του. «Είχα μόλις τελειώσει έναν πειραματικό ινστρουμένταλ δίσκο, το "Ghost", και ήθελα έναν παραδοσιακό ΝΙΝ δίσκο. Αρχισα να τον δουλεύω, έφτιαξα ένα τραγούδι, ένα δεύτερο, κι έγινε ολόκληρος δίσκος που γράφτηκε και ηχογραφήθηκε πολύ γρήγορα.Το απόλαυσα, καθώς μου παίρνει πολύν καιρό συνήθως για να βγάλω έναν δίσκο. Δεν ήθελα πια να ελέγχω τα πάντα, ήθελα μόνο να δω τι θα συμβεί αν όλα γίνουν χωρίς πίεση. Και καθώς παραμένω ελεύθερος από κάθε δισκογραφική εταιρεία, είχα τη δυνατότητα να το δώσω στον κόσμο την επόμενη μέρα, μέσα από το ίντερνετ. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο εκπληκτικό είναι αυτό για έναν καλλιτέχνη».
Το «The Ship» ήταν η πρώτη του ουσιαστική δουλειά χωρίς εταιρεία.
«Ηταν ένα είδος πρόκλησης για μένα και τους μουσικούς μου» εξηγεί.
«Να φτιάξουμε κάτι που επιθυμούμε, χωρίς περιορισμούς συμβολαίων και υποχωρήσεις.
Αν θέλαμε ένα μόνο τραγούδι, θα γράφαμε μονάχα αυτό».
Μια σκοτεινή μουσική που δημιουργεί ένα κλειστοφοβικό συναίσθημα. «Εχει να κάνει με την ηλικία μου», λέει, «με τη θέση μου σ' αυτόντον κόσμο και μετο πόσο έχει χαθεί η μαγεία της μουσικής. Είναι η έκφραση της οργής και της παραίτησης, όταν καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι αυτός που νόμιζες ότι είσαι. Η αυτογνωσία δεν είναι εύκολη υπόθεση».
«Στο παρελθόν, σε δίσκους όπως το "The Downward Spiral" ή το "Year Zero" , κατασκεύαζα μια ιστροία» λέει, κάνοντας αναδρομή. «Εστηνα ένα σκηνικό και άρχιζα να δημιουργώ μέσα στους κανόνες που ο ίδιος είχα θέσει.Τώρα δεν είχα τέτοια ζητήματα και είπα "ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει". Είναι ένα απελευθερωτικό συναίσθημα».
Ο Τρεντ Ρέζνορ εισέβαλε οτη σκηνή το 1989 με το δίσκο «Pretty Hatte Machine». Αναγνωρίστηκε πολύ γρήγορα ως ο δημιουργός που μπέρδευε την ηλεκτρονική μουσική με το ροκ, φτιάχνοντας τα άγριο ζοφερά σάουντρακ της αυτοκαταστροφικής του πορείας.
«Ποτέ δεν ένιωσα ικανός να εκφραστώ μέσα από στίχους» διηγείται.
«Δεν μπορούσα να πάρω ένα θέμα, να το αναλύσω και να το εξαντλήσω.
Ο,τι έγραφα ως ΝΙΝ ήταν μόνο ένα κανάλι για να διοχετεύσω την αγανάκτηση και την
οργή μου. Ο,τι έκρυβα μέσα μου. Επαιρνα κάτι άσκημο και το μεταμόρφωνα σε μουσική.
Αυτός ο "θόρυβος" ήταν η έκφραση των συναισθημάτων που με βασάνιζαν.
Γί αυτό και έμεινα εκληκτος από την αποδοχή που είχαν οι ΝΙΝ.
Στις συναυλίες ιδιαίτερα, που αυτή η καταθλιπτική μουσική μεταμορφωνόταν σε ένα κύμα ενέργειας, οι άνθρωποι φώναζαν και χόρευαν από κάτω, και συνειδητοποιούσες ότι κάτι σήμαινε γι' αυτούς. Ετσι, μετά τον πρώτο δίσκο, οι ΝΙΝ γίνονται ακόμη πιο επιθετικοί. Καθιερώθηκαν ως μια σημαντική μπάντα, πέρασαν είκοσι χρόνια... μόνο που τώρα εγώ έχω αλλάξει. Οπότε, βάζω τελεία».
Στο «Year Zero», με το οποίο ο Ρέζνορ επιτίθεται στον Μπους και παρουσιάζει μια Αμερική σ' ένα οργουελιανό σκηνικό, που καταδυναστεύεται από παρανοϊκούς θρησκόληπτους, είχε
το σύνθημα: «Η τέχνη είναι αντίσταση», «Ακόμη το πιστεύω» λέει.
«Ανήκω σε μια γενιά που μεγαλώσαμε μαθαίνοντας ότι είναι πιο υγιές να μη νοιάζεσαι για τίποτα έξω απ' τον εαυτό σου. Να μην πιστεύεις σε ιδέες, ούτε να στρατεύεσαι για κάποιον σκοπό. Το μόνο που ήξερες για την πολιτική ήταν κάποια έκρηξη βόμβας στην τηλεοπτική οθόνη. Υπήρχε μια διάχυτη αίσθηση πλήξης και απομόνωσης. Πιστεύαμε ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από μας. Ηταν μια αρρωστημένη αλαζονική νοοοτροπία και σημάδεψε την εφηβεία της γενιάς μου.
«Τώρα βΛέπεις τα αποτελέσματα» συνεχίζει. Η Αμερική είναι μια παρηκμασμένη κοινωνία που δεν προσφέρει τίποτα σε κανέναν. Αφήσαμε έναν τύπο όπως ο Μπους να καταστρέφει την οικονομία. Από την άλλη, όμως, η κυβέρνηση Μπους υπήρξε ένα απότομο ξύπνημα μέσα στον εφιάλτη για όλη τη γενιά μου. Πολιτικοποίησε με το ζόρι Αμερικανούς που δεν είχαν καμιά πολιτική συνείδηση. Η εκλογή Ομπάμα είναι μόνο η αρχή. Δεν καταλαβαίνετε στην Ευρώπη πόση σημασία έχει το ότι καταφέραμε, σε μια χώρα γεμάτη από ηλίθιους καουμπόηδες και θρησκόληπτους, να βγάλουμε έναν αφροαμερικανό ηγέτη. Δεν κάναμε κάτι ριζοσπαστικό, αλλά βγήκαμε από το σκοτάδι της άγνοιας και των προκαταλήψεων.
Εμένα αυτό με κάνει να νιώθω πιο αισιόδοξος για το μέλλον».
από apolitistosteki
