Το ντοκιμαντέρ Debtocracy και η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου.

Το ντοκιμαντέρ Debtocracy το είδατε φαντάζομαι (αν όχι πατήστε εδώ για να το δείτε - αξίζει).

Aς πάρουμε τα πράγματα λοιπον από την αρχή.

Στις 3 Μαρτίου έγραψα την ανάλυση μου επι του θέματος του Δημοσίου χρέους στο άρθρο με τίτλο Έλληνα μην συμβιβάζεσαι, υπάρχει λύση! προβάλοντας την επιλογή μας για μια ηρωική αντίσταση η οποία θα μπορούσε να γίνει στο παρακάτω πλαίσιο:

1. Παύση πληρωμών μέχρι να γίνει έλεγχος του χρέους από αξιόπιστους επιστήμονες και όχι από τα λαμόγια που κάθε εβδομάδα μας ανακοινώνουν άλλο νούμερο.
2. Αρνηση πληρωμής του δημόσιου εξωτερικού χρέους ως προϊόν απάτης αν αυτό αποδειχθεί.
3. Καταγγελία του παγκόσμιου τραπεζικού καρτέλ.
4. Εξοδος από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή αν χρειαστεί.
5. Δανεισμός από άλλες χώρες στις οποίες δεν απαυθύνθηκαν τα λαμόγια.
6. Θεσμοθέτηση «τραπεζικού συστήματος πλήρων αποθεμάτων» (full reserve banking).
7. Κρατικοποίηση της Κεντρικής τράπεζας της Ελλάδος.
8. Δημιουργία τριών τουλάχιστον δημόσιων τραπεζών που θα χρεώνουν όχι τόκους, αλλά μόνο τα έξοδα τους.

Δύο ημέρες αργότερα διαβάζω το άρθρο στον βρετανικό Guardian, του κ. Κώστα Λαπαβίτσα, όπου καλεί τους αναγνώστες να στηρίξουν την καμπάνια που δημιουργείτε (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου) για τον έλεγχο του δημόσιου χρέους της Ελλάδας. Το κείμενο με το οποίο περιγράφεται η συγκεκριμένη προσπάθεια διατίθεται εδώ ενώ μια πολύ πιο επιστημονικά διεξοδική παρουσίαση, υπό την επιμέλεια του κ. Κώστα Λαπαβίτσα, βρίσκεται εδώ.

Διάβασα προσεκτικά την έκκληση και το όλο σκεπτικό της ΕΛΕ. Εξ αρχής η προδιάθεσή μου ήταν κάτι παραπάνω απο θετική, ίσως και ενθουσιώδης! Αναλογιζόμενος ότι, η διαφάνεια και η λογοδοσία αποτελούν βασικές αρχές της δημοκρατίας και επιπλέον ο λαός, δικαιούται να γνωρίζει σε ποιον χρωστά και τι έγιναν τα χρήματα τα οποία δανείστηκαν κατά καιρούς οι κυβερνώντες στο όνομά του. Ιδίως όταν η αποπληρωμή του χρέους είναι τόσο δυσβάστακτη που θέτει υπό απειλή ακόμα και την ύπαρξη της χώρας. 

Κι όμως. Όταν τελείωσα την ανάγνωση του κειμένου της πρωτοβουλίας, και μετά από βασανιστική σκέψη, μου δημιουργήθηκαν ορισμένες εύλογες απορίες, οι οποίες με οδήγησαν στην απόφαση να μην συνυπογράψω την προσπάθεια αν δεν έπαιρνα πρώτα κάποιες απαντήσεις.

Έπειτα λοιπόν απο την πρώτη επικοινωνιά, στις 19 Μαρτίου με σκοπό την ταυτοποίηση των συμμετεχόντων και την επιβεβαιώση απο μέρους τους (βλέπε email παρακάτω)

τους απέστειλα στις 26 Μαρτίου με την σειρά μου τα εξής ερωτήματα:

Το πρώτο ερώτημα, είναι ότι η κυβέρνηση του Γ.Παπανδρέου δεν πρόκειται να προχωρήσει στην ίδρυση μιας τέτοιας επιτροπής. Πιστεύω ούτε καμία άλλη κυβέρνηση που δεν θα αισθάνεται την καυτή ανάσα του κινήματος στο σβέρκο της. Άρα συμπερασματικά μόνο μια κυβέρνηση με πιεστική εντολή από μια εξεγερμένη κοινωνία που απαιτεί δικαιοσύνη,  μπορεί να τη δημιουργήσει. Και προς θεού μην νομισθεί εδώ ότι μιλάμε για μια επαναστατική κυβέρνηση, αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί και κάτω από μια αμιγώς αστική κυβέρνηση. Μια απάντηση σ’ αυτό είναι αναγκαία.

Ερώτημα δεύτερο. Πόσος χρόνος πιστεύουμε ότι θα χρειαστεί η επιτροπή για να πραγματοποιήσει όλον αυτό τον άθλο των καθηκόντων της, ένα, δύο, τρία η και περισσότερα χρόνια?

Ερώτημα τρίτο. Μέχρι η επιτροπή να βγάλει το πόρισμά της, θα συνεχίσουμε να πληρώνουμε τα χρέη μας? Οι πιστωτές μας  θα έχουν την υπομονή να περιμένουν ή θα μας πιέζουν αφόρητα για την αποπληρωμή τους? Και αν ναι θα κάνουμε στάση πληρωμών περιμένοντας να βγει η απόφαση?

Ερώτημα τέταρτο. Μετά το πόρισμα της ΕΛΕ, και με όποιο ποσό αποφασίσει αυτή ότι πρέπει να πληρώσουμε επειδή δεν είναι απεχθές, με πιο πρωτογενές πλεόνασμα θα μπορέσουμε να κάνουμε «διαπραγμάτευση με τους πιστωτές μας» για να το αποπληρώσουμε? Και εξηγήστε μας, πως και σε πόσο χρόνο θα πραγματοποιηθεί αυτή η ανάπτυξη.

Ερώτημα πέμπτο. Γιατί δεν μπορούμε να προπαγανδίζουμε στην εργατική τάξη και στην κοινωνία γενικότερα την άρνηση πληρωμής του χρέους αλλά να την οδηγούμε να ψάχνει να βρει πιο είναι το επαχθές? Αυτό δεν θεωρεἰτε οπισθοχώρηση?

Και τέλος μια τοποθέτηση για την ιδεολογία της ΕΛΕ.
Ποια η τοποθέτηση σας στην άποψη ότι η ΕΛΕ μπορεί απλά να συνδράμει έτσι ώστε να διαπραγματευτούμε καλύτερα με τους πιστωτές μας και τίποτα παραπάνω;; Διότι σε αυτή την περίπτωση η ιδεολογία της κατρακυλάει στην υπεράσπιση της αστικής οικονομίας και παράλληλα της αστικής ιδεολογίας με συνέπεια να αναγνωρίσουμε ότι το χρέος υπάρχει και ότι θα πρέπει απλώς να λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα για να αντιμετωπίσουμε το βάρος του.

Απάντηση μέχρι σήμερα δεν έχω λάβει παρότι που έχω προωθήσει το ίδιο μύνημα 4 φορές.

Από τότε, η ΕΛΕ γέννησε το ντοκιμαντέρ Debtocracy το οποίο ομολογώ με εντυπωσίασε και  έχει καταφέρει να μεταφέρει σε τόσο πολύ κόσμο σοβαρές αναλύσεις για την παγκόσμια κρίση, να αφηγηθεί την ιστορία του Ισημερινού και να αναδείξει την αυταπόδεικτη αλήθεια ότι το δικαίωμα ενός λαού να επιβιώσει δεν μπορεί εξ ορισμού και κατ' εξακολούθηση να έρχεται σε δεύτερη μοίρα με τα δικαιώματα των καιροσκόπων να πλουτίζουν.

Το σκεπτικό της προσπάθειας ΕΛΕ-Debtocracy είναι σε σωστές βάσεις αλλά πολύ φοβάμαι ακολουθεί λάθος δρόμο. Ο Λογιστικός Έλεγχος πρέπει να διερευνήσει γενικότερα την άρνηση πληρωμής του χρέους και όχι απλά να ψάχνει να βρει πιο είναι το απεχθές!

Η διερεύνηση ενός μέρους του χρέους για το άν είναι απεχθές θα είχε νόημα μόνο εφόσον έχεις στόχο να πεις στους δανειστές σου ότι σκοπεύεις να τους καλέσεις σε διαπραγμάτευση κραδαίνοντας την στάση πληρωμών ως διαπραγματευτικό χαρτί. Δυστυχώς, την στάση πληρωμών δεν την απειλήσαμε τότε που έπρεπε. Το αποτέλεσμα ήταν ένα νέο απεχθές δάνειο 110 δισ, μετά Μνημονίου, και το EFSF για Ιρλανδία και Πορτογαλία (με τα αντίστοιχα δικά τους Μνημόνια). Όσο όμως απεχθές και να ήταν το νέο δάνειο των 110 δισ, άλλαξε τα δεδομένα.
 

Η υπογραφή του Μνημονίου έθεσε τέλος στο σενάριο της στάσης πληρωμών. Γιατί; 

Επειδή το Μνημόνιο του περασμένου Μαΐου σήμανε μια τεράστια "επένδυση" τόσο πολιτικού όσο και οικονομικού κεφαλαίου της ΕΕ ώστε να αποτραπεί η ελληνική στάση πληρωμών. 

Να το πω απλά: Αν θελήσουμε να πάμε (μονομερώς) κόντρα σε αυτή την ευρωπαϊκή  "επένδυση" πρέπει να είμαστε έτοιμοι για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον της ΕΕ.

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Μπορουμε πράγματι να αρνηθουμε να πληρώσουμε το σύνολο του δημοσίου εξωτερικού χρέους;
Προφανώς το σύνολο του Ελληνικού χρέους συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά του απεχθούς χρέους. Τα δάνεια επίσης που έχουν συναφθεί (βλ. Σύμβαση) από το 2010 και μετά για την Ελλάδα από τις χώρες-μέλη της  Ευρωπαϊκής Ένωσης και το ΔΝΤ όχι μόνο δεν επιδιώκουν να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του  ελληνικού πληθυσμού, αλλά αντίθετα, συνοδεύονται από προγράμματα λιτότητας, που ήδη εφαρμόζονται καταστρατηγώντας κοινωνικά δικαιώματα. Ως εκ τούτου θα πρέπει να τους αποδοθεί η έννοια  του «παράνομου χρέους» και να  αμφισβητηθεί η επιστροφή τους. 

Αυτό δεν σημαίνει χρεωκοπία της Ελλάδας;
Οχι. Δεν μιλάμε για χρεοκοπία. Μιλάμε για άρνηση πληρωμής χρέους που είναι προϊόν απάτης. Αλλο είναι το "δεν έχω να πληρώσω", κι άλλο το "εχω, αλλά δε σε πληρώνω γιατί δε σου χρωστάω. Με εξαπάτησες". Το δεύτερο ΔΕΝ ειναι χρεοκοπία. Είναι καταγγελία απάτης.

Και πως θα δανειζόμαστε χρήματα; που θα βρουμε τα χρήματα για μισθούς και συντάξεις;
Δεν θα χρειαστεί να δανειστούμε χρήματα.Θα εκδόσουμε δραχμές. Απο Δημόσια κεντρική τράπεζα. Θα πρέπει να δημιουργήσουμε και τουλάχιστον 3 δημόσιες τράπεζες. Ο χαρακτήρας τους θα είναι η εξυπηρέτηση των πολιτών και όχι η επιδιωξη αισχρού κέρδους. Θα κερδίζουν τόσο ώστε να πληρώνονται οι μισθοί των εργαζόμενων και τα έξοδα.Θα ζητήσουμε να επαναπατριστούν τα κεφαλαια, νομιμοποιημένα, ώστε να υπάρξει ένα σοβαρό απόθεμα σε ευρώ για τις διεθνείς αγορές. Λεφτά υπάρχουν που έλεγε και ο Τζέφρυ.

Δραχμή; δεν είναι λίγο ανατριχιαστικό;
Οχι. Αν είναι να γλιτωσουμε τη χώρα μας από τα σαγόνια του ΔΝΤ. Δεν πρόκειται να πάθουμε τίποτα. Δεν μπορεί κανείς να μας πειράξει. Θα κουραστούμε, αλλά θα έχουμε μια ελπίδα να μην ξεπουληθούν όλα.

Μα η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα. Έχουμε την παραγωγική βάση για να συντηρήσουμε την κοινωνία μας μετά από μια τέτοια κίνηση;;

Ο Ισημερινός, όπως κατέδειξε και το ντοκιμαντέρ, έχει άφθονο πετρέλαιο. Η αναγνώριση του χρέους ως απεχθές κατάφερε να στρέψει τα εισοδήματα από το πετρέλαιο (από τους λογαριασμούς των δανειστών) προς το κράτος, τα σχολειά και την υγεία. Η Αργεντινή ξεπέρασε την κρίση λόγω Κίνας (που αγοράζει το σύνολο της παραγωγής σόγιας) και λόγω αύξησης των τιμών των αγροτικών της προϊόντων διεθνώς (συνεπικουρούμενη από την ζήτηση βιο-καυσίμων). Τέλος, η Ισλανδία διατηρεί παραδοσιακά ένα υγιέστατο πλεόνασμα στο εμπορικό της ισοζύγιο (εξάγει κυρίως θαλασσινά) με το οποίο μπορεί να χρηματοδοτεί το κράτος μετά από την στάση πληρωμών, την αποκοπή της χώρας από τις παγκόσμιες χρηματαγορές και την γενναία στάση των πολιτών της που καταψήφισαν σε δύο δημοψηφίσματα (το δεύτερο μόλις χτες) την φορολόγηση των νοικοκυριών υπέρ των πτωχευμένων τραπεζών. 

Εμείς, που θα βρίσκαμε τα έσοδα για να διατηρήσουμε τις βασικές κρατικές μας λειτουργίες αλλά και τις απαραίτητες εισαγωγές;

Υπάρχουν πολλές ευσταθείς αναλύσεις απο αξιόλογους και αναγνωρισμένους αναλυτές που αποδεικνύουν ότι όχι μόνο θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε τις βασικές μας λειτουργίες αλλά τεκμηριώνουν και την οικονομική ευημερία μας .

Εξάλου είμαστε κάτοχοι της πιο όμορφης χώρας του κοσμου, με δαση, με βουνά, με παραλίες, με ποτάμια. Και της πιο πλούσιας. Το λέει το Ινστιτούτο Γεωλογικων Μελετών Ελλάδος. Οι πιο διακεκριμένοι επιστήμονες σε ολες τις επιστήμες είναι Ελληνες. Απλώς δεν έμειναν να τους φάει η μητέρα. Να φτιάξουμε πρότυπα νοσοκομεία, και να πληρώσουμε αξιοπρεπέστατα τους Αριστους Ελληνες επιστήμονες γιατρούς, και η Ελληνική υγεία να γίνει η καλύτερη του κόσμου. Να διαφημίσουμε συστηματικά τον τουρισμό. Να επενδύσουμε στον Ελληνικό Πολιτισμό. Να απαιτήσουμε από όλη την ανθρωπότητα να σεβαστεί τις παλιές αξίες. Να επενδύσουμε  στην έρευνα. Το Ελληνικό πνεύμα, πάντα βρίσκει τον τρόπο και καινοτομεί.

Οι Ευρωπαίοι έταιροι στην Ε.Ε. δε θα απαιτήσουν την εξοδό μας από την Ε.Ε.;
Εδώ τα πράγματα είναι διφορούμενα. Απο την μία επικρατεί η άποψη ότι η έξοδος από το ευρώ για μια ελλειμματική χώρα θα μας έστελνε στην νεολιθική εποχή πριν καλά-καλά το καταλάβουμε. Γιατί αντίθετα με την Αργεντινή, τον Ισημερινό και την Ισλανδία που διατηρούσαν το νόμισμά τους (και χρειάστηκε μόνο να διακόψουν την διασύνδεσή της αξίας του με το δολάριο ή το ευρώ), εμείς από το 2000 δεν έχουμε δικό μας νόμισμα. Έστω ότι ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε πως σήμερα το βράδυ θα κατέθετε κατεπείγον νομοσχέδιο στην Βουλή δημιουργίας νέου εθνικού νομίσματος. Σε είκοσι λεπτά θα είχαν στεγνώσει όλα τα ΑΤΜ καθώς όλοι θα γνώριζαν ότι το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί βάναυσα (σε σχέση με το ευρώ) μερικά λεπτά της ώρας μετά την δημιουργία του. Φυσιολογικά, όλοι θα τραβούσαν όσο πιο πολλά ευρώ μπορούσαν από τις τράπεζες. Αύριο το πρωί οι ουρές έξω από τις τράπεζες θα ήταν  ατελείωτες και μετά από μια ώρα οι τράπεζες θα κατέβαζαν τα ρολά. Η οικονομία θα κατέρρεε. 

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα απόσυρε την υποστήριξη των τραπεζών (μιας και θα έπαυε να είναι η Κεντρική μας Τράπεζα) και έτσι εκείνες δεν θα ξανα-άνοιγαν τις πόρτες τους. Μέχρι το κράτος να παράξει το νέο νόμισμα (κάτι που παίρνει βδομάδες),  η χώρα θα είχε βυθιστεί στο απόλυτο σκότος. Χωρίς πρόσβαση στις χρηματαγορές, στο απεχθές ΔΝΤ, στην ανεκδιήγητη ΕΕ, το ρολόι θα γύρναγε πίσω πολλές δεκαετίες. Η φτώχεια θα εισέβαλε στο 80% των νοικοκυριών. 

Κάποια στιγμή θα ξανα-βρίσκαμε μια κάποια ισορροπία αλλά τίποτα δεν εγγυάται ότι η ισορροπία αυτή θα ήταν καλύτερη από την σημερινή.

Απο την άλλη το ευρώ έχει αποδειχθεί ότι ήταν παγίδα για να μπορούν να ελέγχουν τις κεντρικές τράπεζες των χωρών. Και οπως ειπε και ενας αργυραμοιβός κάποτε: "Ασε με να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα μιας χώρας, και δε με νοιάζει ποιος γράφει τους νόμους." Παράδειγμα χώρας που το εκανε είναι η Ισλανδια. Ο Δημήτρης Καζάζης το περιέγραψε εξαιρετικά:

"Δείτε για παράδειγμα τι γίνεται με την Ισλανδία. Η χώρα αυτή, ένα νησί στο βόρειο αρκτικό, παρά το γεγονός ότι είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ζώνης και μέλος του ΝΑΤΟ, οι ξεσηκωμένοι Ισλανδοί δεν επιτρέπουν στις κυβερνήσεις τους να διαπραγματευτούν το χρέος της χώρας, το οποίο σημειώτεον είναι ιδιωτικό, δηλαδή των ιδιωτικών τραπεζών, που όμως έχει αναγνωρίσει το επίσημο κράτος ως εξωτερικό χρέος της χώρας. Και παρά το γεγονός ότι η άρνηση αυτή τινάζει στο αέρα τα λεγόμενα «ευρωπαϊκά κεκτημένα» (ελευθερία κίνησης κεφαλαίου, ανταγωνισμός, κοκ) η ΕΕ ούτε που σκέφτεται να αρνηθεί την ένταξη της Ισλανδίας στους κόλπους της με βάση την αίτηση που έκανε η χώρα αυτή τον Ιούλιο του 2009.

Βέβαια το διευθυντήριο της ΕΕ ποντάρει στο ότι η ένταξη της Ισλανδίας θα την αναγκάσει να υποταχθεί στις απαιτήσεις των Βρετανών, Γάλλων, Γερμανών και Ολλανδών για αποζημιώσεις. Αυτό όμως που δεν υπολογίζουν είναι ότι οι Ισλανδοί αν και φιλικά διακείμενοι προς την ΕΕ μέχρι πριν ένα χρόνο, σήμερα ούτε που θέλουν να ακούσουν για ΕΕ, ευρώ και ΟΝΕ."

Θυμίσου επίσης ότι δεν είμαστε απομονωμένοι στην Ευρώπη. Οι λαοί έχουν αντιληφθεί ότι θα έχουν την ίδια μοίρα με εμάς. Και τα μάτια τους είναι στραμένα επάνω στην Ελλάδα. Αν οι Ελληνες αντιδράσουν με πολιτική ανυπακοή, τότε θα το κάνουν ΟΛΟΙ ΟΙ ΛΑΟΙ. Και η Ελλάδα θα παίξει ιστορικό ρόλο για μια ακόμη φορά. Ηρθε η ώρα να δείξουμε αν είμαστε από χρυσό ή από άνθρακα.

Και οι επιχειρήσεις;
Οι δημόσιες, που έχουν χρέος προς το εσωτερικό της χώρας, θα ρυθμίσουν τα χρέη τους στις νέες δημόσιες τράππεζες. Για τις ιδιωτικές, όπου τα χρέη είναι αδύνατο να αποπληρωθούν, θα διαγράφονται. Θα δωθεί μια ευκαιρία για μια νέα αρχή.

Αυτά που λες είναι ουτοπικά.
Οχι δεν είναι καθόλου ουτοπικά. Είναι ΕΞΩ από το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Το θέμα δεν είναι να απολαμβανουν όλοι τα ίδια. Ο άριστος γιατρός που θα με χειρουργησει, δεν μπορεί να απολαμβάνει το ίδιο με αυτον που βαριέται να σκεφτεί και δουλευει ως πωλητής σε μαγαζί με παπούτσια. Θα πρέπει όμως να καλιεργηθεί μια κοινωνική ζωή, που να επιτρέπει και στους δυο να υπάρχουνε. Ο πωλητής δικαιούται να εργάζεται και να έχει ένα σπίτι, ένα εξασφαλισμένο ελάχιστο εισόδημα που να του επιτρέπει να ζει αξιοπρεπώς την οικογένεια του. Να ζήσει την οικογένειά του. Χωρίς να εργάζεται η γυναίκα του. Χωρίς να του βγαίνει το λάδι. Και όχι να εργάζονται και οι δυο γονείς, και να μεγαλώνουν τα παιδιά χωρίς γονείς. Ο γιατρός θα έχει ακριβό αυτοκίνητο, και ακριβό σκάφος. Ομως θα πρέπει να τίθεται ένα όριο στις απολαύσεις. Οι απολαύσεις δεν πρέπει να τίθενται υπεράνω του ανθρώπου. Ισως το πιο δύσκολο κομμάτι να ειναι αυτό.

Με τα λεφτά που έκλεψαν τι θα γίνει;
Θα ανοιχτούν οι λογαριασμοί του κράτους. Δικαιουσαι να γνωρίζεις πως διαχειρίστηκαν τα χρήματα σου, και πως έφτασε το χρέος σε τέτοιο ύψος. Τα χρήματα αφηνουν ιχνη. Θα βρούμε ποιοί τα πήραν. Ηδη βγαίνουν στη φόρα κάθε μέρα. Να δημευτεί η περιουσία των πολιτικών, επιχειρηματιών ή οποιονδήποτε άλλων που  αποδεδειγμένα συμμετειχαν στην κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος.
Να σταλούν φυλακή οι κλέφτες.

Δεν θα δυσκολευτούμε πάρα πολύ;
Τα πράγματα είναι δύσκολα έτσι κι αλλιώς. αν αρνηθούμε το χρέος, θα δυσκολευτούμε αρκετά, αλλά θα ανακάμψουμε γρήγορα. Θα πρέπει φυσικά να πολεμίσουμε πολύ σκληρά. Αν δεν κάνουμε τίποτα, θα βυθιστούμε στο σκοτάδι της ύφεσης, θα συμμετέχουμε σε σχεδιασμένα και μη επεισόδια, και θα μπούμε σε καταστάσεις πολύ πολύ δύσκολες όταν θα έρθει στην Ελλάδα κλητήρας για κατάσχεση δημόσιας Ελληνικής γής. Αυτής με το χρυσό μήπως;

Και τι πρέπει να κάνω για να γίνουν όλα αυτά;
Να βάλεις στην άκρη τις διαφορές σου με τον συνέλληνα. Να μην σε ενδιαφέρει για λίγο ότι δεν είναι εργατης, δεξιός, ότι είναι παοκτσής, ότι έχει πολλά λεφτά, ότι δεν έχει, ότι δεν φαίρεται πολύ χριστιανικά, ότι ειναι αριστερός, ότι φαίρεται σαν γουρούνι. Ξέχνα αυτά που σε χωρίζουν από τους υπόλοιπους Ελληνες. Για λίγο. ΘΥΜΗΣΟΥ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ. Μας ενώνει κοινή ιστορία, κοινός πολιτισμός, κοινή κληρονομιά.  Η Ελλάδα. Ελπίζω να μην αφήσεις να μας κλέψουν μπροστά στα μάτια μας αυτό που νόμιμα δικαιούμαστε.

Ενώσου μόνο για λίγο με τον Ελληνα, χωρίς να ρωτάς τι πιστεύει για την πολιτική, τη θρησκεία, τη σεξουαλικότητα, το ρατσισμό, τον οικουμενισμό, και όλα γενικά τα σε -ισμό.

Και όταν σου πούμε, κατέβα στο δρόμο με προκήρυξη που θα λέει μόνο:

ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ Δ.Ν.Τ.
ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΕΥΡΩ.ΜΗΝΥΣΗ ΚΑΤΑ GOLDMAN SACHS ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ.

Θα δοκιμάσεις μια κινητοποίηση διαφορετική. Δεν θα κατέβεις στους δρόμους να φωνάζεις. ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΑΠΛΩΣ ΑΝΥΠΑΚΟΥΟΣ. Χωρις φωνές, συνθήματα, και γιουχαίσματα. Απλώς αποφασισμένος ότι αυτή τη φορά δε θα τα παρατήσεις. Θα μείνεις εκεί μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά σου. Δε θα πας σπίτι σου μεχρι να γίνουν τα αιτήματα δεκτά.

Μια περιγραφή της πολιτικής ανυπακοής είναι αυτή.

Προφανώς θα πρέπει να πέσει η σημερινή κυβέρνηση;
Προφανώς.

Και πώς θα εξασφαλίσουμε ότι δε θα έχουμε πάλι τα ίδια με τους νέους πολιτικούς;
Αυτή είναι μεγάλη ιστορία η οποία αναλύεται συνεχώς μέσω των προτάσεων απο το παρόν και άλλα  ιστολόγια. Ενδεικτικά μπορείτε να διαβάσετε μερικές προτάσεις εδώ, εδώ και εδώ

Συμπεράσματα

Χαιρετίζω τους προβληματισμούς του ντοκιμαντέρ Debtocracy αλλά απορρίπτω την κεντρική του ιδέα-πρόταση. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. 

Εδώ έγκειτε και η ιστορική αποστολή των προσωπικοτήτων που συμμετέχουν στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου. Θα αναγνωρίσουν άραγε ότι η Ελλάδα χρίζει ενός εναλλακτικού σχεδίου απεμπόλησης της χώρας μας απο το αδιέξοδο ή θα εμμείνουν στην παρούσα αδιέξοδη πρόταση τους;;

Διότι με τα όσα προτείνουν η χώρα μας θα βρίσκεται συνεχώς σε μιά αδιέξοδη οικονομικο-πολιτική κατάσταση, (θα χρωστάει συνέχεια....) πράγμα που δεν φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει εκείνοι που υποστηρίζουν την στάση πληρωμών ως διαπραγματευτικό χαρτί αποδεχόμενοι την λογική του Μνημονίου (και να πουληθούν γρηγορότερα τα δημόσια φιλέτα στους επιτήδειους) όσο και εκείνοι που μοιράζουν ψεύτικες ελπίδες για μια απλή μονομερή διαγραφή του χρέους.

Θα τελειώσω με ένα ακόμη απόσπασμα από γραπτά του Δ. Καζάζη.

"...Ο Ελληνικός λαός έχει αποδείξει στην ιστορία του ότι για να κατακτήσει μια ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα είναι ικανός να περάσει «δια πυρός και σιδήρου», να τα βάλει με τις πιο αντίξοες καταστάσεις και να βγει νικητής. Ποιοι είμαστε εμείς σήμερα που θα αμφισβητήσουμε την εσωτερική δύναμη και το φιλότιμο αυτού του λαού; Τι θα μας διαχωρίσει απ’ όλους εκείνους τους σύγχρονους δωσίλογους που προσπαθούν να πείσουν το λαό ότι είναι διεφθαρμένος ως το κόκαλο, ακαμάτης, καλοπερασάκιας, ανίκανος για οτιδήποτε καλό και επομένως καλά κάνουν κι έρχονται οι «ενάρετοι» ξένοι να του μάθουν τρόπους με τον βούρδουλα;

Τέλος, είναι απολύτως λογικό να υπάρχουν απορίες, αμφιβολίες, προβληματισμοί, ακόμη και φοβίες για το πώς θα τα καταφέρουμε σε μια πορεία ριζικά διαφορετική από αυτήν που για δεκαετίες οι κυρίαρχες πολιτικές έχουν δρομολογήσει τη χώρα. Είναι τόσο εθισμένη η κοινωνία να εναποθέτει τις τύχες της στους κουμανταδόρους της εξουσίας, στην ολιγαρχία των αγορών και της πολιτικής, ώστε τώρα που για πρώτη φορά αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να σωθεί από την καταστροφή μόνο αν αναλάβει η ίδια τις τύχες της, είναι λογικό να δειλιάζει, να αισθάνεται αμήχανα, να νιώθει ότι ατενίζει το άγνωστο.

Η αλήθεια είναι ότι λύσεις υπάρχουν και μπορούν να βρεθούν όχι από κάποια αυθεντία, αλλά μέσα από μια συλλογική επεξεργασία και τις ιδέες που μπορούν να κατατεθούν από όλους. Όλοι μας έχουμε τη δυνατότητα να συμβάλουμε στον τρόπο που μια άλλη πορεία αυτού του τόπου είναι δυνατή. Αρκεί να σπάσουμε τα καλούπια που μας έχουν επιβάλει, να απαλλαγούμε από τα ταμπού και τα δεδομένα των άνωθεν και έξωθεν μονοδρόμων. Στη οικονομία, όπως και στη ζωή, δεν υπάρχει τίποτε το a priori δοσμένο, αμετάβλητο και αδιάβλητο. Χρειάζεται απλά να ξεκαθαρίζουμε κάθε φορά τη σκοπιά από την οποία βλέπουμε τα πράγματα, το συμφέρον που πρέπει να υπηρετήσουμε με τη σκέψη και δράση μας. Τα υπόλοιπα θα βρεθούν ως προϊόν συλλογικής προσπάθειας...."

Πηγές: ideopigi, thalamofilakas, protagon

από Λόγιος Ἑρμῆς